www.polana.fora.pl

Kurcze.
Ja wiem tylko, że moje pytanie, które cytuje Freya, faktycznie pozostało bez odpowiedzi, Grey.
Strasznie dużo tu niedomówień, aluzji, wątek główny, który był ciekawy, został na drugim planie.
Fakt faktem, a ja jestem szczerą osobą i mówię, co widzę - w pewnym momencie rozmowy dostrzegłam zawoalowany "atak" na Freyę. To była wypowiedź Grey, no - nie była ona zbyt przyjazna, tak ja to odebrałam. Oczywiście wnioski wyciągane z rozmowy wirtualnej mogą być mylące.

A niezrównany Mirek wspiera dysputę złotymi myślami Wink

Mirku, skąd je czerpiesz??
I jeszcze - też wnioskuję o naświetlenie kontekstu Wink

Przepraszam, że się wtrąciłam, ale chciałam ujawnić swoje refleksje, które są, jakie są.
A zresztą poniekąd też mnie to dotyczy.

Nie jestem w najlepszej kondycji psychicznej ostatnimi dniami, ale nie chciałabym, żeby ktoś przypisywał temu wyciągane przeze mnie wnioski i moje wypowiedzi...

Rolling Eyes

Pewien indiański chłopiec zapytał kiedyś dziadka:

- Co sądzisz o sytuacji na świecie?

Dziadek odpowiedział:

- Czuję się tak, jakby w moim sercu toczyły walkę dwa wilki. Jeden jest pełen złości i nienawiści. Drugiego przepełnia miłość, przebaczenie i pokój.

- Który zwycięży? - chciał wiedzieć chłopiec.

- Ten, którego karmię - odrzekł na to dziadek.

— Autor nieznany

Przyglądam się tej dyskusji, nie włączając do niej, bo nie chciałabym dolewać oliwy do ognia, poza tym może nie byłabym do końca obiektywna, bo chociaż nie ma tu osób, których bym nie lubiła, na to by kogoś znielubić trzeba czasu i sposobności, poza tym ja nie lubię nie lubić. Jednakże są tu osoby, które już siedzą w moim sercu i to może zmieniać moją optykę. Nie mniej jednak widzę pomieszanie dwóch materii - kwestii związanych z osobistymi poglądami na temat eutanazji i spięcia na tle podejścia do tych poglądów i ich przedstawiania. Dyskusja przestała być merytoryczna i stała się sporem o samą dyskusję. Myślę, że to znacznie utrudnia dojście do konsensusu w obydwu sprawach, bo zbyt się przeplatają.
A jeśli na tę chwilę temat za bardzo się poplątał, to go sobie odpuścić? Może taka była jego rola żeby każde z nas coś sobie uzmysłowiło? każde bez wyjątku.
Gdyby ktoś miał chęć mnie zjechać, że się wtrącam, to trudno zniosę to z godnościom osobistom.

I przypomina mi sie sytucja z lata 2011 roku.

pozdrawiam

Oczywiście Saro- zgadzam się z Tobą.

Możemy dyskutować. Pisz.
U mnie teraz z czasem krucho(tzw.osobista sytuacja rodzinna),i nie wiem co przyniesie nadchodzący tydzień.
Ale postaram sie podjąć dyskusję.
Pozdrawiam.

U mnie z czasem tez nie najlepiej, bo wczoraj przyjechala mama, i bedę musiała troche z nia pochodzic po lekarzach...spokojnie , nic nas nie goni, mamy czas Smile

i przesyłam duzo ciepełka, abys miala więcej sily <przytul>

OKI.
Dziękuję Smile

Freyu, Saro - chętnie Was poczytam, jak już znajdziecie czas Smile

Pozdrowienia, wszystkim dużo sił na nowy tydzień Exclamation

Tego nie trzeba czyta - wstęp:
Sporego fragmentu, czyli mniej więcej dwóch stron, nie przeczytałam tylko dlatego, ze jak na moje możliwości nieco od nich "wieje" Sad

( czyli, ze dla mnie są naładowane czymś co mi nie pasuje - nie mówię o pojedynczych postach, a o ogólnym wrażeniu, więc proszę ślicznie nie traktować pierwszego zdania osobiście, bo jakby ktoś nie zauważył, nie mówię których stron nie czytałam )
TREŚĆ WŁAŚCIWA
Zaprowadziłam Psisko na zastrzyk 26 stycznia. Nawet go jeszcze nie opłakałam tak jak trzeba, bo płakałam już dużo wcześniej. Nie wiem czy dobrze zrobiłam i nawet gdyby ktoś mi powiedział "źle zrobiłaś" wcale bym się z taką osobą nie kłóciła. Przerosła mnie sytuacja, niewiedza, strach, bezradność, brak wiary, brak leków, "kolejna choroba".. Nie jestem ani pewna, ani dumna z siebie. Podjęłam decyzję, której nie można cofnąć.
I oby nigdy więcej.

Pisaliście wcześniej na temat tego, że pies zje truciznę. A i owszem. Tylko pies, to jest Coś, co człowiek nie dość, że udomowił, to jeszcze zmienił na swój gust i potrzebę. Pies nie bierze jedzenia sam, nie poluje. On je to, co dostaje od właściciela, szefa, czemu ma mu nie wierzyć? On zna swoje miejsce. Wilki czy lisy nieźle sobie radzą w lasach, podobnie jak szczury, które mają genialny wprost system "radzenia sobie" z czymś, co jest nowe. W przypadku psów czy zwierząt domowych, to my jesteśmy ich stadem. To my dbamy, a przynajmniej powinniśmy dbać o to, żeby umiały "radzić sobie". Zastępujemy im i matkę, która uczy życia i samca alfę, który w chwili kiedy są dorosłe.
Stworzyliśmy im świat w którym nazywamy ich przyjaciółmi, towarzyszami i zapominamy o tym, że my jesteśmy dla nich kimś bardzo ważnym. Kimś, kto je prowadzi przez życie, kto nie da ich skrzywdzić - zachowa się jak przywódca stada.
I prawdę mówiąc, do mnie to o czym pisze wyżej dotarło dopiero teraz. 9 lat maskotki w domu, a dopiero teraz to zrozumiałam.

Buziaki wszystkim i dużo ciepła (czego i sobie w ten wyjątkowo mroźny, piątkowy wieczór życzę, popijając błyskawicznie stygnącą herbatkę )

Ja, walcząc o zdrowie i życie moich psów, walczę o siebie.
Nieważne, jak patetycznie to zabrzmi, to czysta prawda.
Jeśli kiedyś poddam moje psy eutanazji, poddam jej i siebie.
Można rozumieć to metaforycznie, ale nie tylko.
Bo już wtedy całkiem nie będę mieć po co żyć. Jestem na skraju wielkiej przepaści. Znów. I mam tego dość, zupełnie, całkowicie nie mam sił.
Szkoda, że eutanazja na życzenie wśród ludzi jest zakazana. Możecie mnie potępiać za to, co piszę, ale w takim właśnie jestem stanie.