www.polana.fora.pl

Mam odczucie tak na 99% ,ze to chodzi o ten grób który chcecie dla niej zrobić. Wydaje mi sie ze ona go nie chce,ze woli pozostac tu gdzie jest,przy prababci. Jka milenka do mnie to mówiła,to Ona miała już swój grób swoje miejsce,a ten inny grób własnie widzialam tak jak by tak naprawde nie istniał,jak by był symboliczny.Nie moglam tego zrozumiec,ale teraz mi rozjasnilas sytuacje i jestem pewna,ze Milenka nie chce innego grobu.

Pewna jestem na 200% ze to nie ma nic wspolnego z ciażą. Pamietam ten sen i to uczucie,to na 100% chodzilo o groby.

Moze Milenka teraz dobrze sie czuje u prababci.Prababcia po nia wyszła gdy Milanka odchodziła i teraz sa razem.
Moze kiedys za pare lat Milenka Wam sie przysni i moze bedzie chiała miec swój grób?
A czy wy za wiele,wiele lat mozecie byc pochowni w tym grobie?
Kwatery wykupuje sie co 20 lat,wiec moze kiedys bedzie taka mozliwosć. Teraz nie ma co roztrząsac co bedzie za 40 lat,a w miedzy czasie Milenka jeszcze nie raz Wam sie przysni. Poza tym zanim umrzecie, to Milenka inkarnuję sie w nowe dzieciątko wiec może bedzie jej obojetne gdzie lezy jej cialo fizyczne,bo juz nie bedzie sie z nim identyfikowała.
To jest tylkotakie moje gdybanie Confused

W tym grobie raczej już się nie da nikogo pochować, Milenka... wiesz, taka maleńka trumienka po prostu zmieściła się tam, dlatego można ją było tam pochować.
Nawet nie sądziłam że to może być dla niej takie ważne, żeby przyjść i do mnie i do ciebie we śnie i mówić o tym grobie.

Szkoda, że nie powiedziała jak jej tam jest albo czy czuje jak bardzo za nią tęsknię Sad

Ale cieszę się że w ogóle dała znać o sobie. To dla mnie wiele znaczy.
Dziękuję Ci Ewuniu.

Nooo 80 to lat na luzaku Wink

Moze jeszcze sie przyśni,zobaczymy?

Chciałabym się nauczyć kontaktować z duszami. To_masz_tu napisał że muszę przestać myśleć jak mama, zrezygnować z własnej osobowości, chyba tak to brzmiało, a myśleć jak Milenka.
Trochę to dla mnie zawiła sprawa, bo ja nie bardzo wiem jak mam myśleć jak Milenka. Ale nic dziwnego że nie bardzo rozumiem, bo też kompletnie się na tym nie znam.
Wydaje mi się że umiałabym nastawić się psychicznie na ten kontakt "wyłączając" na chwilę swoje matczyne tęsknoty, jakbyśmy się znały ale nie w relacjach mama- córka. Ale nie jestem pewna czy o to chodziło.

Dziś moja znajoma , która straciła dziecko w podobny sposób, napisała do mnie szczęśliwa że nareszcie jej córeczka przyśniła jej się, w ubranku w którym była pochowana, śmiała się i biegła do swojej mamy wprost w ramiona, długo się przytulały.
Strasznie mi brakuje tego Sad

Czuję się odtrącona przez nią, nic nie mogę na to poradzić. Tak to czuję.

Aniu ja Cię rozumiem, Mój Najmilszy już ponad miesiąc mi się nie śnił, ale dziś mam pewność, że jest, można powiedzieć nietrzeźwą, ale ja bym powiedziała, że odrzucającą wszystkie negatywy,które zwykłam sobie nakładać. Już późno, a ja za oknem słyszę małe samoloty, one w większości nie lataja po zachodzie słońca, niewiele osób stać na cessny czy cirrusy z odpowiednią elektroniką no i z pilotem z uprawnieniami do lotów nocnych, ale to znak dla mnie, że Najmilszy jest przy mnie, ja rozpaczam, ale dziś sie zbuntowałam, nie jest mi przykro, że jego zasmucam swoją rozpaczą i łzami, to on odszedł nie ja, mieliśmy razem polecieć, ale mi się plany pokrzyżowały. Skoro to on odszedł czemu mam się winić, że serce mi pęka? o tak się umówiliśmy? do diabła trudno mi uwierzyć, że taką masochistką byłam. Ale może dusza tam inaczej do tego podchodzi, planuje swoją rolę do odegrania i nie wie, że w ciele ludzkim tak strasznie będzie cierpieć, tzn wie w teorii, ale nie jest tego jednak świadoma, w dodatku kilka dni tu, to chwila tam, więc rozstanie z punktu widzenia duszy jest chwilowe. W każdym razie dziś jestem totalną egoistką, nie martwię się co On tam czuje, to on odpowiada za moje katusze tu, On. Mój Najmilszy.
Nigdy, przenigdy nie sądziłam, że takie rzeczy przyjdzie mi przeżywac, a ja nawet nie umiem opisać mojego, bólu, tęsknoty, nie ma takich słów.

Czy ktoś wie,ile czasu musi minąć od śmierci,żeby dusza mogła ponownie się narodzić?
Czy Milenka mogła już zdecydować o powtórnym przyszłym powrocie na Ziemię?

Też bym chciała to wiedzieć Sad

Mamy w domu taki pokój, do którego od śmierci Milenki nie wchodzę. Tam jest kupiony wózeczek, fotelik samochodowy, bujaczek-leżaczek, grzechotki, kocyki, śpioszki, szpargały, spacerówka, i tak dalej.
Nie patrzę. Nie mogę. Nie wiem co z tym zrobić. Zatrzymać? oddać? sprzedać? spalić? Nie wiem Sad

nawet nie da rady poradzić w takiej sytuacji, nie myśl o tym na razie, w pewnym momencie sama Ci wskoczy decyzja, co z tymi rzeczami zrobić

Z jednej strony chciałabym spróbować jeszcze raz, ale z drugiej jak sobie wyobrażę że jestem w ciąży, to strach mnie paraliżuje.
Wystarczyłoby że dziecko przez godzinę nie dałoby mamie kuksańca, a ja już bym mdlała z przerażenia.
Może Tomasz miał na myśli, żeby przy próbie kontaktu wyzbywać się tego matczynego tonu, w jakim przemawiam do dziecka, spróbować traktować ją jak dorosłą osobę, dorosłą duszę. Może o to chodzi?
Poza tym, ja wciąż mam w sobie ten żal, że odeszła, że porzuciła mnie, że odtrąciła. Może to też przeszkadza.
Ty Ewciu doszłaś do perfekcji Smile