www.polana.fora.pl

Tak Kochana,kontakt odbywa sie poprzez Milość. Żadne słowa nie sa potrzebne!

Kontakt poprzez miłość, słowa niepotrzebne... Przepraszam, ale nie rozumiem, dla mnie to jest abstrakcja...
Ja już tylko pragnę jakiegoś znaku od nich|; znaku, że są razem, że są - gdzieś tam - szczęśliwi...

Ataner
Kochałaś/kochasz Włodka.Poczuj tą miłośc, ona cały czas jest w Tobie.Wystarczy tylko pomyśleć o Nim,wrócić wspomnieniami do wspólnych chwil, do tego co Was łaczyło...z pewnoscią poczujesz tkliwość, tesknotę i ból,i wiele jeszcze innych emocji,które skladaja się na uczucie jakie jest miedzy Wami.Bo jest nadal-ze śmiercią nic się nie konczy.A czesto powstaje dodatkowo więź duchowa,ktorej nie było na Ziemi.
Wystarczy to poczuć, nie potrzeba słów, myśli odpłyną,"to" się dzieje z ich pominięciem.Przyciągniesz Go tym stanem.

Ale nie spodziewaj się jasnego przekazu,jakichkolwiek słów...
Jeśli Ci się przyśni , to bardziej "poczujesz" informację od Niego niż usłyszysz.On Ci "przekaże" swój stan.Będziesz miała gdzieś wewnątrz siebie pewność ,ze jest wszystko dobrze,pomimo braku słów.

Ataner interpretacja snu jest bardzo prosta. Pokazując się wam z laską chciał wam pokazać, że zadbał o to w jakim celu robiliście tą laskę. On już ją wcześniej przygotował i opiekuje się Popisem. Nie masz się czego martwić jest pod dobrą opieką. Very Happy

Dziękuję, moi drodzy.
Rzeczywiście, ma to sens. Ja Włodka wspominam bardzo często - choć ostatnio z wiadomych względów wspominam głównie Popisa... A sen o lasce - też wydawało mi się po przeanalizowaniu, że chodzi o to, że Wlodek otacza psa taką samą opieką, martwiłam się tylko, że - nie widzę ich razem, Wlodek w tym śnie byl sam i patrzył gdzieś przed siebie, jakby mnie nie widział...
Natomiast poprzedniej nocy przyśnił mi się Popis... Wreszcie! Chociaż też bez Włodka, po prostu wróciłam do domu, a Popis przyszedł, wspiął się łapkami o moje nogi (tak robił, gdy chciał, żeby go ponosić - on uwielbiał noszenie i przytulanie, choć bylo to trochę męczące, bo ważył 18 kilo), polożył uszy po sobie i patrzył mi w oczy. A ja sobie pomyślałam - jak dobrze, że znów jest zdrowy, nikt nie powie, że źle się nim opiekowałyśmy.... W tym momencie się zbudziłam - była 6 rano, pora naszego rannego spaceru. Było mi strasznie żal, że sen już się skończył, zamknęłam oczy i pomyślałam: "nie, to za krótko, ja chcę śnić dalej!" - i zasnęłam! I śniło mi się, że go głaszczę po grzbiecie, on stoi, a ja go głaszczę, głaszczę... Trwalo to jeszcze ok. 10 minut, zbudziłam się szczęśliwa (choć potem się poryczałam). Powiedzcie mi, kochani - czy to bylo to coś, co nazywa sie "świadomym śnieniem"? I dlaczego ciągle widzę ich oddzielnie, choć tak pragnę ujrzeć razem?

Z całego serca Was wszystkich pozdrawiam.

Ataner

no, no ładnie.
tak to był świadomy sen i kontakt z drugą stroną.
Piękne!

pozdrawiam

Widzisz, Twój Popis dał Ci znak, że jest szczęśliwy Smile

Ciesz się tym i żyj spokojnie.

Och, chciałabym mieć jak najwięcej takich snów...

Wystarczy, że będziesz sobie o tym przypominała jak będzie Ci smutno.

Tak... przypominam sobie - i zaraz zaczynam ryczeć. Wiem, z żalu nad sobą, nad tym, że odeszli, że żyli tak krótko...
Drodzy moi, jak myślicie, czy jest możliwe, bym jeszcze w tym życiu po raz kolejny spotkała Popisa - to jest jego duszę w nowym ciele? Czy zdążyłby się odrodzić? I - jeśli tak - czy miałabym szansę rozpoznać, że to właśnie on? Bo w przypadku Wlodka w jednym moim życiu spotkanie takie nie jest raczej chyba możliwe, wierzę - ba, WIEM! - że będzie na mnie czekał tam, po drugiej stronie, gdy przyjdzie pora... Ale duszę Popisa chcialabym jeszcze na tym ziemskim padole odnaleźć...

Ciepło pozdrawiam wszystkich w ten zimny i mokry majowy dzień.

Ataner

Ja też cierpiałam na myśl o Pawle. I wiesz co? Zrozumiałam, że go blokuję. On cierpiał razem ze mną, a tego nie chciałam. Jak mi się przypominał to zamiast przypominać sobie o jego śmierci, zaczęłam rozpamiętywać jak nam było dobrze razem, jaka byłam wtedy szczęśliwa i że robiłam wszystko, żeby był szczęśliwy. Wtedy poczułam spokój bo wiedziałam, że jest mi za to wdzięczny, a to że umarł to po protu był jego czas. Ja mu umiliłam ten czas na ziemi.

Ale ja wcale nie rozpamiętuję jego śmierci, wczoraj na przykład wspominałam same dobre chwile, te najpiękniejsze z Włodkiem i Popisem... jak go w schronisku znaleźlismy (tzn. Włodek znalazł), jak biedak bał się całego świata, jak przekonywalismy go, że ludzie nie zawsze są źli, że go zawsze obronimy... Nie wiem, czy pisałam wczesniej (nie pamiętam), że Popis był przez kogoś znaleziony i przyniesiony do schroniska nieprzytomny, skatowany. Z połamanymi żebrami, łapami.rozharatana szczęką. Tylko dlatego, że byl mlody, podjęto próbę ratowania. W schroniskowym szpitalu spędził 3 miesiące, Wlodek byl pierwszym mężczyzną, któremu od czasu trafienia do schroniska pozwolił do siebie podejść, a potem wziąć na ręce... Gdy Popis zaczął odzyskiwać wiarę w ludzi (a długo to trwało) - okazał się tak cudownym psem, jakiego nigdy wcześniej nie miałam! Był niesamowicie wesoły,żywiolowy, energiczny, jeździł z nami wszędzie , uwielbiał wakacyjne wyprawy. Możecie mi wierzyć lub nie, ale ja naprawde z nim rozmawiałam - mówiłam : Popis, chodź, chcę ci coś powiedzieć - i on podbiegal, nadstawiał uszu. Gdy go spytałam np. , czy chce iść ze mną na pocztę - szczekał w taki sposób, że ja rozumiałam: chce czy nie. Miał różne sposoby szczekania, mogłam zrozumieć, czy jest zły, czy się cieszy, czy np. pyskuje - bo i to umiał! Czasem żartobliwie śmialiśmy sie z jego zachowań - a on podchodził, szeroko rozstawial nogi - i zaczynał pyskować, autentycznie! Na spacery mogłam go brać bez smyczy, reagował na każde moje słowo. W domu nigdy nic nie zniszczył - wystarczylo jeden raz powiedzieć, że czegoś robić nie wolno. Kiedyś moja kuzynka nie mogła wyjść z podziwu nad Popisem, powiedziała : wiesz, chciałabym, żeby mój syn tak mnie słuchał, jak ciebie ten pies. Mówiłam mu, że idziemy do weterynarza - i on biegł przodem, wbiegal na schodki przed lecznicą i głośnym szczekaniem oznajmiał, że już jest. Wakacyjne wyjazdy byly planowane pod jego kątem - np. nad morze (które uwielbiał) w takie miejsca, gdzie jest dzika plaża, by mógł do woli szaleć w wodzie i piasku... Takie chwile wczoraj wspominałam. I skończyło się takim płaczem, że nie mogłam zasnąć.
Wiem, że nie wytrzymam i w końcu pojadę do schroniska uratować kolejne psie życie - ale chciałabym się łudzić, że dusza tego wspaniałego, radosnego psa wróci do mnie w innym...

Ataner

Skończyło się płaczem bo przypomniałaś sobie o momencie śmierci. O tym, że go już nie ma. Spróbuj myśleć, że patrzy na Ciebie ze spokojem bo widzi, że dajesz sobie radę. Pomyśl, że jest teraz szczęśliwy. Uwierz w to. Oni nie będą szczęśliwi jeśli Ty nie będziesz.

Nie, nie przypomniałam sobie o momencie śmierci - rozpaczam nad tym, co straciłam, czego już nigdy w tym życiu mieć nie będę, bo było tak niesamowite i wyjątkowe, niepowtarzalne ...

I to miałam na myśli. Wybacz, nie potrafiłam tego ubrać w słowa. Myśl o tym jak niesamowicie było a nie, że było.