www.polana.fora.pl

Mi to jak najbardziej wygląda na OOBE

Niewprawni (czyli na przykład ja), kiedy uda im się wyjść, nie pozostają zbyt długo w tym stanie, choćby chcieli. A zazwyczaj chcą Wink

Chociaż ten drugi opisany przeze mnie przypadek skończył się nie dlatego że mnie ściągnęło, tylko dlatego że się przestraszyłam.
Sam moment wyjścia był bardzo ciekawy, bo kiedy wreszcie udało mi się usiąść, a kosztowało mnie tyle wysiłku..., czułam się jakbym była z gumy, ręce mi falowały, wyciągały się jakoś dziwnie, były dłuższe niż nogi, które jeszcze nie uwolniły się z ciała. A zanim w ogóle udało mi się ruszyć, miałam takie uczucie jak ... kiedy krew nie dopływa do rąk czy nóg, brak czucia w kończynach. I jeszcze jedno ciekawe, zanim usiadłam, leżałam na łóżku z zamkniętymi oczami, nie mogłam drgnąć nawet ale za to widziałam pokój, wszystkie przedmioty, no i widziałam powietrze.

Dołączył: 17 Mar 2012 Posty: 116 Przeczytał: 0 tematów

A czy istnieje w naszym świecie jakaś równowaga,nie no jakaś musi być...chodzi mi o to,że gdy ktoś umrze to ktoś musi się urodzić?Ktoś komuś "zwolnił miejsce"?

Takiej równowagi na Ziemi nie ma. Istnieje inna, zwana wyrównywaniem potencjałów, co oznacza, że kiedy, np. z dużej radości wytworzymy nadmierny potencjał, to siły równoważące będą dążyły do jego wyrównania. Później mamy taką sytuację, że mówimy za dobrze wszystko szło, więc musiało się spieprzyć. Nie zdajemy sobie sprawy dlaczego tak się stało.

Ilosc ludzi obecnie zyjacych na Ziemi jest tak olbrzymia jak nigdy... Przekazy donosza, ze to dlatego, iz wiele Dusz chce sie choc na chwile zalapac na obecnosc tutaj, w tym czasie wyjatkowych przemian...
Z drugiej strony moze wlasnie te zmiany energetyczne umozliwiaja takie zageszczenie ?
Ale kochana, to tylko takie luzne spekulacje... tak malo nam jeszcze wiadomo...

Robert Monroe pisał, że ziemia jest dla dusz jak elitarna szkoła, do której bardzo trudno jest się dostać. Zatem mimo trudów życia, traumatycznych przeżyć, śmierci i bolesnych rozstań, mimo tego wszystkiego co wiąże się z życiem, można powiedzieć - jesteśmy szczęściarzami. Inni też by tak chcieli Wink

Kolejne narodziny to jak przystąpienie do egzaminu, a jeśli miał być szczególnie trudny, bywa że dusze wycofują się w ostatniej chwili, jak moja Milenka.
Ale czy mnie, matkę, pociesza myśl że dziecko samo zdecydowało, że...
jeszcze nie teraz?
No cóż, może dla mnie to kiedyś będzie pocieszeniem, ale..
jeszcze nie teraz Sad

ja szczęściarz. Qrde egzotycznie mi brzmi i powtarzanie tego w kółko i tak zostanie zakwestionowane przez podświadomość.
Póki, co zaakceptowała to, że mam szczęście w nieszczęściu -czyli różne niefajne sprawy mnie trafiają, ale jakoś zawsze się z nich wykaraskam.
Zaniepokoiła mnie za to wypowiedź Mirka - czy ja dobrze zrozumiałam, nie może iść wszystko jak po maśle? fakt, że nie raz tak w życiu miałam, że był cud, miód i orzeszki a w finale sru i wcale nie kodowałam się, żeby było sru, a może? może się bałam? nie pamiętam

No u mnie "sru" trwa już od 5 lat, tylko że narastająco, to też się liczy?
Myślałam że przyjście na świat Milenki jest sygnałem, że "sru" się właśnie kończy.
No bo rodzi się nowe życie, to przecież jest wielkie szczęście, prawda?
Jak to się można pomylić...

ech można...

Bo po każdej burzy musi wyjść słońce...

Mirek mówi że wystarczy podziękować bogu za dotychczasowe błogosławieństwa i poprosić o jeszcze, a wszystko się ułoży po naszej myśli.
Mój ksiądz też tak mówił na pogrzebie: dziękujmy bogu że zabrał Milenkę między anioły.
Nie mam odwagi prosić go o jeszcze Sad

Mirek by zaraz powiedział żeby nie zwalać winy na boga, bo on z tym nic wspólnego nie ma. No i pewnie ma rację. Ale jak słyszę że mam dziękować bogu, to mnie nerw szarpie, nic na to nie poradzę, taki odruch mi się wyrobił.

No ale, tu wesoły temat był, wychodzenie z ciała.
Dla mnie to moje dwukrotne oobe było dowodem na to, że z tą duszą to nie żadna ściema, skoro wyszła i się przeleciała po domu, a potem wróciła grzecznie do ciała, znaczy się jest! znaczy się - życie po śmierci też jest. To taki mój prywatny na własny użytek dowód na to, że tam w grobku Milenki nie ma, odfrunęła sobie w radośniejsze rejony.

Dołączył: 17 Mar 2012 Posty: 116 Przeczytał: 0 tematów

Gdy Bóg zabiera dziecko które latami cierpi w chorobie jest ciężko matce dziękować Bogu że je zabrał no ale można sobie tłumaczyć że zabrał i dobrze że dziecko już nie cierpi ale w takiej sytuacji jak zabiera dziecko takie jak Milenka to trudno jest za coś takiego dziękować...

Masz dziękować, że dał Ci pociechę, która żyje. Jeżeli potrzebujesz wyciszenia, to nie proś o nie Boga, tylko już tu i teraz mu dziękuj, że ten spokój zesłał na Ciebie i wkrótce doświadczysz tego fizycznie. Czy aż tak MM źle tłumaczę? Sad

Jeżeli dziecko urodziło się niepełnosprawne, to jego świat jest inny niż nasz. To co dla nas jest cierpieniem dla niego jest rzeczywistością. Ono nie jest świadome jak to jest być normalnym. Nie ma takiego doświadczenia i uwierz mi, nie cierpi tak jak my to sobie zdrowi wyobrażamy.

Mirku, nie chodzi o to, czy ty źle tłumaczysz.
Spróbuję bardziej obrazowo:
chodzi o to, że kiedy masz chandrę, doła czy jak go zwał, a ktoś Ci mówi pośmiej się trochę to od razu ci się humor polepszy. No kiedy nie mogę się pośmiać, bo mam chandrę. Kwadratura koła. Trudno się wyrwać z tego zaczarowanego kręgu. Trudno, bo mam doła, a mam doła bo mi dziecko umarło, dlatego ciężko jest dziękować za cokolwiek. Nawet jeśli to zrobię, to nie będę tego czuła. Nawet jeśli się pośmieję, to nie będzie to śmiech, tylko wysilanie przepony.