www.polana.fora.pl

Przeglądając, to co piszecie o snach, że jest to jakaś forma kontaktu też chcę opowiedzieć o swoim.
Pierwszy sen o Kubusiu miałam kilka dni po pogrzebie. Siedzieliśmy sobie w ogrodzie, Kuba był odświętnie ubrany miał bardzo skupioną twarz. Siedział na takim pniu. Podeszłam do niego. Powiedział mi, że jest mu dobrze abym się nie martwiła. W tym czasie podeszły koty Kubusia, zaczęły się przytulać do niego. Mój synek pogłaskał je i powiedział, bym się nimi zajęła ale w myślach usłyszałam by zająć się również moim tatą (ukochany dziadziuś Kuby). I sen się skończył.
Potem były takie senne incydenty, wiedziałam, że Synek jest ale go nie widziałam. Dopiero sen z przed tygodnia był bardzo wyraźny.
Wracałam do domu. Chciałam wejść przez taras. W oknie w pokoju starszego zobaczyłam Kubusia. Siedział przy komputerze i coś robił, chyba grał. Kiedy mnie zobaczył uśmiechnął się a potem był obok mnie na tarasie. Zaczęliśmy się przytulać, całować. Przecież tak długo się nie widzieliśmy. Było cudownie. Nie wiem czemu, ale czułam, że mój synek jest szczęśliwy.
Kiedy rano wstałam, było inaczej niż zwykle. Płakałam ale to były inne łzy.

Czasami, może to zabrzmi głupio czuję zapachy, które kojarzą mi się z Kubusiem. Ostatnio zapach świeżo skoszonej trawy- To Młody zawsze kosił trawnik przed domem, a potem pachniał taką świeżą trawą.
I właśnie taki zapach poczułam. W pokoju Kubusia.

Rozpisałam się ale chyba było mi to potrzebne. Czasami myślę, że to wszystko co wydarzyło się jest nieprawdziwe, absurdalne. Bo zwyczajnie dzieci nie powinny umierać. Cały czas nurtuje mnie pytanie: czy Kuba miał świadomość, że za chwilę umrze, czy bał się, czy bolało go?
Mój synek umierał sam, bez rodziców ( byliśmy w pracy)...
Rozkleiłam się- pozdrawiam

Mów, pisz... wszystko jest ważne potrzebne i prawdziwe... i kontakt w snach i warażenia, uczcie, rozmowy. Zapach także jest znakiem.

Życzę więcej takich spotkań i odczuć obecności Synka Smile

Pozdrawiam ciepło Smile

Zastanawiam się ( może to efekt dzisiejszej wizyty w kościele) czy spowiedź ma znaczenie dla umierającego człowieka. Rozumiem, ktoś choruje, przyjmuje ostatnie namaszczenie. A co z ofiarami wypadków?
Przeczytałam "Odważne dusze" i wynika z niej (tj. książki), że to chyba nie ma znaczenia. Muszę się jednak przyznać, że czytałam pobieżnie i nie wszystko zrozumiałam. Rozdział 6 przeczytałam dwukrotnie ale może dlatego, że opisywał doświadczenia związane ze śmiercią dziecka.
A może to wszystko to bzdury i "nie ma już nic" a ja wierzę aby nie zwariować?
Zaczyna mnie "walić" Kochani, znowu cierpię na bezsenność . Może to z powodu zbliżającej się rocznicy śmierci Kubusia?
Pozdrawiam

kochana mamo Kubusia
PRZEPIEKNY i bardzo cenny podarunek dostalas...

Wiem , ze te spotkania na zawsze zatrzymasz w sercu. Zatrzymaj je takze na papierze, tam przetrwaja lata w niezmienionej wersji. Pamiec z czasem zawodzi, szczegoly bledna....
Trudno mi znalezc slowa, ale mysle ze twoj Kubus zrobil wszystko co bylo w jego mocy zeby bylo ci lzej...

czego i ja z calego serca zycze ci teraz i zawsze
neroli

ja też wiem że nie taka powinna być kolej to nie rodzice powinny chować swoje dzieci wiem jaki to ból ,jakie myśli ciągle krążą w głowie i najgorsza ta niemoc nas rodziców wobec śmierci bo przecież nie ochroniliśmy naszych dzieci nie potrafiliśmy a przecież taka jest rola rodzica rozumiem Cię bardzo dobrze ja też nie potrafię uporać się z rozstaniem ja też straciłam dziecko i cały czas o nim myślę Łukasz cały czas jest ze mną i przy mnie muszę tak myśleć inaczej bym zwariowała z rozpaczy pozdrawiam i przytulam bardzo mocno jeśli chcesz porozmawiać to zapraszam:)

też czasami myślałam tymi kategoriami, że to wymysły, że sama nakręcam tą spiralę, ale to na szczęście trwało w moim przypadku chwilę, gdyż wtedy dostałam impuls do myślenia, przydarzyło mi się wiele OOBE, wiele świadomych snów i nie mam już wątpliwości. Czuje i wiem ,że nad nami ktoś sprawuje pieczę, pilnuje naszego rozwoju i daje nam to co trzeba w chwili kiedy jest nam to potrzebne. Kubusiowi wysyłam tyle miłości ile tylko mogę dać od siebie. Tobie również Smile

Jesteście oboje kochani Smile

Wiara - trzeba wierzyć Smile

a my tutaj nie raz dostałyśmy znaki od naszych bliskich, społeczny idiotyzm i szukanie prawdy w niczym? Ja wiem i wierzę , że nie Smile

Tobie też tego życzę Smile

Potrzeba mi takich słów, które pomogą mi się podnieść. A upadam raz po raz. I znowu wstaję i znowu się przewracam. I tak ciągle.
W wolne dni rankiem- Kubuś wsuwał się do naszego łóżka i tak spaliśmy sobie razem. Jak nie było męża, robiliśmy sobie śniadanie i zżeraliśmy je w pościeli ( mężowi okruchy przeszkadzały i że to niehigienicznie). Już po śmierci Kubusia, obudziłam się rano z przeświadczeniem, że Młody leży obok mnie. To było takie realne. Nawet leżałam w takiej pozycji jak wtedy kiedy spał obok. Oczywiście wtedy odczytałam to jako kolejną schizę.
Najgorsze jest to że, swoim bliskim nie mogę powiedzieć wszystkiego co czuję czy myślę bo nie chcę ich obciążać swoimi problemami. Ale to chyba znacie z autopsji.
Jeszcze raz dzięki za słowa otuchy. Przytulam bardzo mocno!

Moja rodzina czyli mąż i młodszy syn też nie chcieli ze mną rozmawiać o Łukaszu ale znalazłam taki matki jak my i możemy rozmawiać o naszych dzieciach mi jest lżej jak ja mówię o Łukaszu czuję taką potrzebę mówienia o nim tak bardzo tęsknie za nim wiem co czujesz

Pani Wodnik - nie miej tyle żalu w sercu, tak miało być.
Czuje tyle smutku w tobie. Uśmiechnij się Smile

twój smutek nie zmieni niczego, a może spowodować smutek Łukiego. Uśmiechnij się do niego,ukochaj, zapal świeczkę wieczorem w jego intencji i żyj pełnią życia. ON będzie wtedy szczęśliwy.

mengraf bardzo długo a może raczej nigdy nie osiągniemy takiego stopnia zrozumienia lub zaakceptowania faktu, że nasze dzieci nie żyją. Dlatego świetnie rozumiem Cię wodniku.
Też szukam kontaktu z osieroconymi mamami. Nieraz jest tak, że coś powiem do moich "normalnych" koleżanek i widzę to zdziwienie w oczach. Następuje natychmiastowa zmiana tematu. Jest mi przykro. Nadszedł bowiem czas, kiedy nie tylko chcę ale muszę rozmawiać o Kubie bo to zwyczajnie mi pomaga. To nie jest tak, że jak Go nie ma, to po sprawie.
Kubuś jest (był?) moją bratnią duszą, nadajemy na tych samych falach. Dlatego nie mogę zrozumieć jak doszło do wypadku. Mój synek- ostrożny, czasami wręcz bojaźliwy.
Tych pytań na które nie znam odpowiedzi , jest baaardzo dużo. Cały dzień telepią się po mojej głowie...
Pozdrawiam Was w ten niedzielny poranek a Ciebie wodniku bardzo mocno przytulam.

zrozumie nas tylko ta osoba którą spotkało to nieszczęście bebus jak czytam twoje słowa to myślę tak jak ty przytulam bardzo mocno

Jestem z Wami kochane - utulam mocno

Anka

Takie to wszytko smutne Crying or Very sad

takie straszne!! Crying or Very sad

Bo życie Ewuniu, czasami jest okropne!
Buziaki dla wszystkich!