www.polana.fora.pl

Dla mnie widocznie jeszcze jest za wcześnie żeby dostrzec sens w tym wszystkim. Dzięki bardzo za link z utworem - dał mi do myślenia. Ale na chwilę obecną to wszystko jest silniejsze ode mnie. Codziennie zapalam świeczkę, codziennie płaczę i proszę żeby choć na chwilkę przyszedł do mnie i dał radę, ciepłe słowo.

Mowia ze placz jest JAK blogoslawienstwo, plynie ... oczyszcza i wyplukuje , czesto tez
przynosi ulge. ALE placzace oczy widza inny, zamazany swiat.
Kochana, to na czym sie konzentrujesz , rosnie i nabiera mocy. W twoim przypadku
to gleboki smutek , ktory sie rozlewa i poglebia...dlatego prosze nie pielegnuj rozpaczy !
Znajdz dla siebie lekarstwo na smutek, podlecz sie troche i zacznij swojemu ukochanemu
posylac inne mysli, MOZE wtedy bedzie mogl dotrzec do ciebie bo zmienia sie twoje wibracje.
Przytulam cieplutko neroli

Tylko jak to lekarstwo na smutek znaleźć, kiedy do tej pory wszystko robiliśmy razem. To wszystko nie jest takie łatwe. Wraz z twoim odejściem coś we mnie pękło. Czuje się jak by ktoś zabrał połowę mojego życia. Tak bardzo bym chciała wtulić się w twoje ramiona i znowu poczuć się kochana, bezpieczna.

JA rok tamu tez straciłam połowę siebie ale powoli wracam do życia bo wiem że Krzysiek by tego chciał Ty z czasem zaczniesz myśleć inaczej i wszystko powoli zrozumiesz zobaczysz mnie ta cała moja historia dużo uczyła
Pozdrawiam

No tak właśnie się zastanawiam czy to czas leczy rany ,czy to my sami z biegnącym wraz z nami czasem.
W sumie wszystko jedno ale prawda jest taka, że powoli zaczniesz znowu funkcjonować w świecie,
dostrzegać piękno życia. Może z czasem pojawi się ktoś z kim będziesz mogła pokonać życie we dwoje.
Ja wiem, że ty na chwile obecną w ten sposób nie myslisz. Ale tak pewnie będzie, że z czasem ten smutek
troszkę się zmniejszy a z kolejnymi dniami będzie ci tylko lżej. W SERCU będzie miłość do niego taka
jak zawsze - ale smutku troszkę mniej.

tak- chyba czas leczy rany...

z miłością
megraf

Dziekuję Wam bardzo za pocieszenie. Najgorsze w tym wszystkim jest to,że Grzegorz mówił mi że oprócz niego nie ma nikogo dla mnie. On jest tym jednym i jedynym i prawde mówiąc miał racje bo pasowaliśmy do siebie jak dwie połówki jabłka. Na pewno z czasem ten ból i smutek trochę przejdą, ale życie już nie będzie takie jak do tej pory.

A według mnie czas ran nie leczy, rany pozostają tylko że przestają mniej boleć. Serce i dusza raz skrzywdzone pamiętają o tym cały czas, tylko czasami raz mocniej a raz słabiej o swoim bólu przypominają.

Tez tak mysle...
Czas przyzwyczaja i oswaja....

Wiesz kochanie, że moje życie nie było usłane różami. Więc jak spotkałam Ciebie to myślałam że złapałam szczęście za nogi. Byłeś moim lekarstwem na wszystko, światełkiem w tej ponurej rzeczywistości. I co, ktoś mi to szczęście zabrał. Wciąż zadaję sobie pytanie dalaczego? Dlaczego ty, dlaczego nasza miłość.?

Takie okrutne jest życie my nic na tonie poradzimy niestety
Trzymaj sie z czasem wszystko sie ułoży zobaczysz

Kolejny piątek i kolejna chandra. Nie zliczę już która. Tak mi ciebie brakuje. Nigdy nie wierzyłam w prawdziwą miłość do czasu kiedy poznałam ciebie. Pokazałeś mi jak to jest kiedy dwoje ludzi się kocha, szanuje. Tęsknię.

Zagubiona coś Ci chciałam napisać od siebie,siebie,która też przeżywała i przezywa ból rozstania, straty kogoś Bardzo Bliskiego...
Masz rację- jeśli się bardzo kochało, jesli było się bardzo, bardzo blisko duchowo z kims kto odszedł-to ból straty zawsze zostanie w nas.On z czasem zmaleje, ale tlić się bedzie zawsze i zawsze będziemy tesknic do tego Kogos:( Dlatego (myślę) śmierc nas samych będzie radością, radością na spotkanie z tą Osobą.
Żałobę trzeba przezyć - z tym całym jej bólem, rozpaczą, tesknotą...Z tego nikt i nic nas nie wyzwoli.Jeśli chcesz płakać- płacz, jesli chcesz wyc z bezsilnosci- wyj- to wszystko MUSI wyjść z Ciebie. Nie duś w sobie emocji.
Natomiast,jednoczesnie- staraj sie wyciszyc.Jak tylko mozesz szukaj spokoju, znajdź sposób aby "pobyć sama ze sobą", w ciszy mysli.To pomaga.Zacznij "obserwować" swoje mysli, emocje, uczucia. Poczujesz ,ze nadal bardzo Go kochasz, i tej Miłosci nic Ci nie odbierze,żadna śmierc.To jest Twoje, to jest Twój Skarb, to co masz najcenniejszego.Śmierć Ci tego nie zabrała.Ta miłość moze nadal w Tobie rosnąć, mozesz ją pielęgnować.Twój Ukochany żyje- kocha Cie dalej , i Ty Jego też.Teraz troszkę inaczej- ale to nie znaczy gorzej, słabiej...
Pomysl co by było gdybyscie się nigdy nie spotkali... Nie miałabys teraz nawet tego ... A przeciez ta Miłosć która była Wam dana to prawdziwy Skarb- czyż nie należałoby być wdzieczną ,ze Ona była, ze Ona jest ?!Czy nie czujesz sie szcześliwa ( pomimo tego całego nieszcześcia) z tego tylko powodu?Czy to nie wspaniałe,że dane Wam było sie spotkać, pokochać, przezyć cos razem? Czy nie powinnas tak teraz mysleć?Czy nie czujesz sie "bogatsza" z tego powodu?
Ilu jest ludzi , którzy nie doswiadczyli tego?!A Wam było TO dane!
Wiec dziękuj swojemu Grzesiowi za to co Ci dał, zobaczysz że lepiej sie poczujesz, bo takim myslami uszczęśliwisz Jego:)

Myslę,że jesli zaczniesz pomimo całego bólu czuć nadal swą Miłość, swe złączenie z Grzesiem( bo przecież ono nadal jest , i bedzie zawsze)- tak na spokojnie , dojrzale- to poczujesz własnie poprzez ból - wdzieczność za to że był,że jest ( tak jest),ze bedzie zawsze przy Tobie.
Czas rozłąki to chwila w wieczności, a juz teraz mozesz sobie obiecać ,ze "po tamtej stronie" zrobisz wszystko by Go odnaleźć, i już wtedy nic Was nie rozdzieli.A z pewnoscią to On będzie już na Ciebie czekał Smile

Czyż taka perspektywa nie dodaje sił do zycia Tu i Teraz?
Uzmysłów sobie jedno- to chwilowa rozłąka.Ja wiem , ja rozumiem jak ona jest trudna dla osoby tu zostającej.Ale tak zadecydowały Wasze Dusze- Twoja i Jego.Dusza nigdy nie opuszcza ciała przypadkiem.Tak zadecydowała przy wcieleniu.Wszystko wiec było zaplanowane.
Nie wiem czy Grzes do Ciebie przychodzi, czy śnisz o Nim, czy czujesz tą więź dalej....Ja tak od razu miałam.
Nie chodzi o słowa we śnie, chodzi o sam kontakt, o to że przychodzi i wtedy czujesz emocje jakie wypływaja z tego spotkania.Nie czekaj na słowa( że powie coś sensownego), zwracaj bardziej uwagę na emocje jakie towarzysza w tym śnie, myśli jakie w nim masz,i na to co odbierasz "mentalnie".
Ja wiem,ze najlepiej by było abysmy dostały od losu piękny kontakt,żeby ten Ukochany /a zmaterializował sie i powiedział to co chcielibysmy usłyszeć. Ale tak niestety nie jest.
Zmarłym bardzo trudno do nas dotrzec. Własnie najłatwiej i najprosciej jest spotkać sie we snie- to my wtedy wędrujemy do Nich i spotykamy sie mentalnie w jakimś "wspólnym obszarze".
Dlatego radziłam Ci wczesniej wyciszyć sie, uspokoić emocje, ból-wtedy nawet podczas snu będzie Ci łatwiej Go spotkać.
Ja po przeczytaniu książki Bytofa o swiadomym snieniu zaczełam mieć swiadome spotkania we snie z Mamą- wiedziałam że śnie ,i ze Ona nie żyje - wtedy taki kontakt jest zupełnie inny, możesz mówić , pytać o to co chcesz( choć nie zawsze dostawałam odpowiedź), natomiast przeżycie takiego swiadomego kontaktu jest niesamowite.Odbierasz to jako autentyczne spotkanie.

Jak bedziesz chciała jeszcze o cos mnie zapytać pisz na PW.
Przytulam:)

Dziękuję ci Freyu za te słowa. Owszem jestem bardzo wdzięczna że mogłam poznać tak wspaniałego mężczyznę, tak wspaniałą miłość jaka była między nami. Doświadczyłam takich emocji przy Grzesiu jakich nigdy nie miałam. Jednakże bardzo boli świadomość że już nie będę taka szczęśliwa, że życie nie będzie już takie samo bez niego. Człowiek jest jak zachłanne zwierzę wciąż mu mało. Pomimo spędzonych wspólnie 7 lat (jedni powiedzą że to dużo) to dla mnie to wciąż za mało i zadaję sobie pytanie czemu tak krótko, czemu zostało to nam odebrane. Przecież mogliśmy przeżyć ze sobą jeszcze ładnych parę a nawet kilkanaście lat. Mieliśmy jeszcze tyle wspólnych planów których nie zdążyliśmy zrealizować.

Kochanie patrzysz na to co sie stalo ze swojego fizycznego punktu widzenia.Ale my to przede wszystkim istoty duchowe, i patrząc z tej perspektywy mozna zobaczyć zupełnie coś innego...Patrzysz poprzez swoje male "ja", poprzez ego ,które straciło kogoś, kto pozwalał mu się utożsamiać z fizyczną formą istnienia.Sens Twojego istnienia był w obecności Grzesia przy Tobie( w Twoim zyciu), a teraz gdy Go zabrakło straciłaś ten sens. I dlatego teraz jest Ci tak bardzo ciezko.Każdy z nas przechodzi przez te etapy po śmierci bliskich.
Tak na prawdę w naszej fizycznosci nie mamy wpływu na nasze ciała ( jak długo ono żyje, jest zdrowe, ładne itp), ani na ciała naszych bliskich.Wszystko z czym i z kim stykamy sie na plaszczyźnie fizycznej jest nam dane tylko na chwile-"wypożyczone".Nawet nasze własne ciała.Dlatego wszyscy duchowi nauczyciele podkreslają jak ważne w zyciu jest nie przywiązywanie sie do nikogo i niczego tu na Ziemi( nie mylić z kochaniem , bo kochać trzeba zawsze:)A zyjąc w ogóle o tym nie pamietamy, nie uświadamiamy sobie tego oczywistego faktu...
Doświadczanie straty to najcięższe doswiadczenie ,któremu musimy sprostać.
Poprzez całe życie coś zdobywamy i cos tracimy.Poczynając od małych strat,małych "smierci", do tych wielkich , najbardziej bolesnych...
Zgodzilismy się na te wszystkie doswiadczenia wcielając sie na tym fizycznym planie.Kazdy z nas straci swych Najukochańszych, kazdy z nas bedzie przyczyną łez dla kogoś bliskiego gdy odejdziemy na tamtą stronę...Zgodzilismy się na taką właśnie rzeczywistość, na wtłoczenie w zycie w czasie i przestrzeni.
Najważniejsze w tym wszystkim jest jak radzimy sobie ze stratą i cierpieniem.Jak duchowo dojrzelismy do tego wydarzenia, i co z niego wyniesiemy...
Nic w naszym życiu nie dzieje się przypadkowo, wszystko ma jakis cel.
Gdy zrozumiesz czym dla Ciebie była ta strata, dlaczego to Cie spotkało i w jakim celu ,to ból minie.Kiedy przestaniesz się buntować, walczyć,a zaczniesz rozumieć ,to ból minie...
Wiem to z autopsji:)
Przytulam mocno-
Freya.