www.polana.fora.pl

Mamo Milenki,ja wiem jak sie czujesz teraz,wiem jaki koszmar jest w Twej gglowie.Kochanie masz syna!!Ja mialam jeszcze trzech.
Badz spokojna dla Milenki,mysl o wielkiej milosci jakie to dziecko Ci dalo,o tym jak wiele Cie nauczyla i jak wiele Ty nauczylas Milenke.
Wielka sztukom jest wychowywac tak wspaniale dziecko,tak cudnom istote.Ona zawsze bedzie juz z Tobom,,po czesci tez w sercach Nas wszystkich.Bede z Wami o 12,bede na swuj sposob zegnac Milenke,chociaz teraz juz wiem ze nie zegnamy jej tak naprawde.Ewa Twoja corka wreszcie nie cierpi,teraz Ona bedzie niosla pomoc ze swojej swietlistej istoty.Przyjdzie moment gdz bedziesz mogla znowu normalnie zyc i prosze Cie z calego serca prosze o Twojego syna,kochanie nie zamknij sie ten mlody czlowiek potrzebuje Twej milosci rownie mocno jak Milenka.

Wiem kochanie jak cierpiom zyjace dzieci w trakcie naszej zaloby,pomysl o tym prosze.

Dzis bede sie bardzo modlic w cudnej katedrze w Strasburgu,a teraz kochana sle Ci przez lzy wiielki strumien milosci,niech Cie otuli,oplecie i doda Ci sil.

Też jestem,wspieram dobrą myślą...

Ojjjj jak strasznie to smutne.
Nie ma nic gorszego jak chować swoje dziecko Sad

Wszystkim Bóg mógł by mnie doświadczyc ,ale nie tym!
Ewcia jestem z Tobą.

Kochana Mamo Milenki , poslalam dzis do nieba Modlitwe o spokoj jej Duszy ...... i o sile dla Ciebie przytulam neroli

Mamo Milenki,w katedrze Notre Dame zapłonęły dziś światełka za Twoja Milenke,mojego Piotrusia i rodziców przyjaciela, byłam w tej smutnej godzinie z Wami.
Prosiłam o sile dla Ciebie kochana.

Dzieci powinny chować rodziców a nie odwrotnie.
Tak być powinno.
To co przeżywasz to nienaturalna kolej rzeczy i podświadomie każda kropla Twojej krwi, każda komórka i splot nerwowy krzyczą z bólu, rozpaczy i niemocy...
Odrobinę wytchnienia powinna dać Ci świadomość , że Milena już nie cierpi.
Pomimo wszystko...pomimo bólu , niemocy i krzyku w ciemność...
TU i TERAZ pozostała Twoja tęsknota za przytuleniem obolałego i pokiereszowanego wypadkiem ciała...pragnienie poczucia bicia Jej serca i niespełniona wiara pomieszana z nadzieją, że wszystko ułoży się po myśli Twojego matczynego i kochającego serca...
Milena to Twój Skarb przecież...
Tak wiele chciałaś Jej powiedzieć... I tak wiele słów nie zdążyłaś pewnie wypowiedzieć...
To Twoje dziecko zdecydowało o swoim odejściu...
Ty zostałaś z setką pytań rzucanych w eter...
Odeszła krew z Twej krwi, kość z kości.
Jeśli tego wytchnienia i ulgi z braku cierpienia Twojego dziecka nie odczuwasz, bo na kolana powala Cię wszechogarniająca tęsknota
i poczucie niesprawiedliwości to znak, że w całym tym "szaleństwie" zachowałaś swoje człowieczeństwo .
To nie oznaka tego,że jesteś słaba...
Przeciwnie...
Pokonałaś wszystkie swoje słabości. Byłaś niesamowicie silna. I przez te wszystkie miesiące dawałaś Milusi swoją siłę i moc...
I będziesz nadal miała w sobie tę siłę...choć nie raz upadniesz na kolana
i nie będziesz miała ochoty, żeby od razu powstać z kolan...
Nie będziemy wiedzieli jakie są Twoje myśli kiedy będziesz stała nad grobem Miluśki.
Będziemy wiedzieli, że tęsknisz za Nią, ale nikt z Nas tak naprawdę nie będzie w stanie zrozumieć ogromu Twojego bólu, rozpaczy i tęsknoty...
To będzie tylko Twoje...
W Naszej pamięci będzie "tylko" i aż... to wszystko czego Nas nauczyłaś...
A nauczyłaś Nas tego, czego nie da się ogarnąć słowami...i obdarowałaś Nas czymś , czego nie można wycenić...

Kocham Cię moja siostro...
I razem z Tobą kulę się w sobie w bólu i cierpieniu...

Nic już nie będzie takie samo...

W ciągu tego przeszło tygodnia zaglądałam codziennie i chciałam coś napisać ale rezygnowałam bo i co miałam wam napisać,że kiedy przychodzi wieczór kulę sie na łóżku i płączę a raczej wyję pod kołdrą aby mnie dzieci nie słyszały?
One nie rozumieją mojego bólu i nie muszą go rozumieć.
Każdy dzień jest zmaganiem z niemocą,niechęcią,po prostu z samą sobą.
Staram się tłumaczyć,że Milenie jest lepiej,że nie cierpi,że tam gdzie jest jest szczęśliwa ale mi to nie pomaga!

Daj mi jedną cząstkę twego bólu...proszę.

Mamo Milenki pozwól sobie na ukojenie we śnie, na oderwanie od uczuć, na wolność Ducha, który wszystko wie, rozumie, bezwarunkowo kocha i jest kochany, bez ograniczeń umysłu i ciała...
Ten Duch da ukojenie, wsprarcie i otuchę, przy pomocy Wszystkich Dobrych Sprzyjających Sił i Opiekunów...

Dużo miłości Smile

Nikt nie jest w stanie zdjąć bólu z powodu straty ukochanego dziecka z serca matki, jedynie co przynosi ukojenie to gorąca modlitwa za spokój duszy zmarłego dziecka. Ja modląc się czuję jak Mateńka Najświętsza łagodzi mój ból i mogę wówczas dopiero zasnąć... Mój ukochany syn skończyłby w grudniu 25 lat, zmarł miesiąc wcześniej z własnej woli... Czasem tak bardzo pragnę śmierci...Ale wiem, że mam dla kogo żyć... Dobrej nocy wszystkim...

Nie jesteś sama Mamo Milenki... Tylko tyle pociechy i wsparcia z mojej strony...

Mamo Milenki,smutek podzielony maleje.Podziel sie z dziecmi swoim bulem!
Czy pomyslalas ze one tez sa w zalobie?Odeszla ich siostra,nie tylko Ty masz starate,dzieciom trudniej zrozumiec,pogodzic sie,moze wlasnie byloby Ci latwiej gdybyscie razem zaplakali nad brakiem Milenki w Waszym zyciu?Mysle ze pomogloby to Wam wszystkim......u mnie przelom nastapil wlasnie po takiej rozmowie i wspulnym wyplakaniu zalu.

Mamo Milenki ,ja stracilam synka na dwa tygodnie przed weselem wlasnym,ksiadz nie pozwolil nam na zmiane terminu i 4.08 zginal muj Piotrus a 19.08 bralam slub.
Moje dzieci wuwczas 10 i 6 lat potrzebowaly zrozumiec,a ja potrzebowalam ich zrozumienia.Stefanek mial 9 miesiecy wiec on wtedy kazal mi zyc,ale noce byly tak jak i Twoje tyle ze moja rozpacz musiala byc bezdzwieczna bo obok byly dzieci.

Mamo Milenki nie powiem Ci ze przestanie bolec,nie powiem ze zapomnisz,bo tak sie nie stanie,mozesz tylko sie pogodzic,potrzeba na to czasu,ale przyjdzie Twoja zgoda na brak Milenki w Twoim zyciu-jest to tylko brak fizyczny,bo obecna bedzie przy Tobie zawsze gdziekolwiek bedziesz zawsze bedziecie razem,bo masz jom w sercu i zawsze tam juz bedzie.

wiele siły i milosci kochana,

Mamo Milenki poznałam Ciebie wracając do początku Twoich wpisów,
przyjmij ode mnie nieśmiały złoty promyk słońca, który otuli całą Ciebie i rozgrzeje od środka,

Jesteś bardzo dzielną kobietą i kochającą mamą, tak już będzie zawsze,
łączę się z Tobą w bólu, przytulam

Mamo Milenki i Alino niech Bóg da Wam siłę,zeby to zrozumieć i jakoś dalej życ Crying or Very sad

Bardzo,bardzo Wam współczuję. Sad

Życie trwa nadal,ale Milena jest już spokojniejsza bo nie cierpi i nie czuje
bólu, który czuła przed odejściem.

Przy Pani zawsze będzie Milena, gdy tylko Pani ją przywoła myślami.
Jednak Pani powinna się starać nie załamywać się z tego powodu bo Milenę będzie
to niepokoić.
Milena na pewno nie chce, aby Pani ciągle była załamana z powodu jej odejścia na tamtą stronę.

Pani już odniosła pewny sukces nawiązując kontakt z Mileną i ma Pani w sobie tyle
możliwości, by te umiejętności wykorzystać.

Pozdrawiam

Paul