www.polana.fora.pl

Dziś przez przypadek natknęłam się na ten reportaż.
I tak pomyślałam-czy dopiero choroba uzmysławia nam co w życiu jest ważne ,a co nie?Tak bardzo dajemy się pochłonąć sprawom zupełnie nie ważnym, tak zacięcie walczymy o...pierdoły,tak nas pochłania to co zbędne i nieistotne.
Jest takie powiedzenie"Żyj tak, jakby jutra miało nie być". Coś w tym jest, nie sądzicie?
[link widoczny dla zalogowanych]

ważne że ma wokół siebie dobrych ludzi. szkoda że tak późno zwolniła tempo i zaczęła myśleć o bardziej istotnych sprawach.

Dlatego zawsze powtarzam, choroba to błogosławieństwo, a nie przekleństwo, jak większość ludzi uważa i nie chce zmieniać swojego stylu życia.

Tak dla niej to szczególne "błogosławieństwo".
I nie sądzę,by tak uważała.

Moje przemyślenie szło w kierunku"uczmy się żyć i ceńmy każdy dzień"

Najważniejsze, że skorzystała z tego dobrodziejstwa jeśli mogę tak napisać

Mój Boże, a co miała zrobić.
Ona nie akceptuje swego stanu i jest wewnętrznie przerażona "dniem jutrzejszym". Jest bardzo pogodzona z tym co zdiagnozowano i z rokowaniami.
Jednocześnie jest w niej odważna desperacja i godna szacunku godność.

Pani się trzyma, zwłaszcza gdy patrzą ludzie.
Paradoksalnie, to ludzie "pomagają" jej się trzymać.

Ze zwalnianiem tempa to jest trochę tak jak pani mówi, jednak czasem jest inaczej. Kiedy zwalniasz tempo, bo dojrzałeś do tego, okazuje się, że ludzie naokoło, w tym bliscy dalej gdzieś pędzą. Z miesiąca na miesiąc, z roku na rok zaczynasz żyć jak za szybą, jak unikat, który się może podziwia, po cichu lub głośno, komentuje i żyje się w swoim tempie. Tak właśnie się starzejesz - samotny wśród bliskich. To czasem jest cena zwolnienia tempa, zwolnienia, które dla Ciebie jest nieraz przyspieszeniem i dojrzałością świadomości. Jednak tak jest tylko dla Ciebie Smile

I to trzeba też zaakceptować a nawet zrozumieć i polubić.
Bo jak nie, to po co było dojrzewać ?

Dwa filmy:
1. "Gitara"
2. "Weronika postanawia umrzeć"

W drugim przypadku proponuję książkę Paulo Coelho o tym samym tytule.

Wszyscy jesteśmy jedno...

Czytałam Paulo i bardzo mi się podobają jego książki. Również polecam.

Kasia Markiewicz odeszła...
[link widoczny dla zalogowanych]

Niech tam, gdzie jest, nadal pięknie śpiewa na Niebieskich Łąkach. Pewnie teraz pięknie kwitną, bo przecież wiosna jest Smile