www.polana.fora.pl

Witam,

jak stara rzecz niesie, uczen sam podchodzi do Nauczyciela. Poszukuje w praktyce Nauczyciela Sygilizacji poruszanie sie po Energii Chaosu.

pozdrawiam
za_mgla

Witam,
jak na samouka przystalo, zaczelam szukac, przebrnelam przez magiczne zaklecia z wykorzystywaniem roznych energii, co mi sie troszeczke nie spodobalo. Przeczytalam tam min. zeby "odpalic" badz "przyciagnac" symbol mocy, nalezy skupic energie, a nalepiej zrobic to podczas okaleczenia sie - o matko, podczas momentu osiagniecia orgazmu - no i co? bede dochodzic, badz bede juz w trakcie i bede musiala gapic sie na symbol? ja tam wole o wiele przyjemniej spedzac te chwile, no na pewno wolałam hehehe.
no dobra...skupienie energii, czyli naladowanie symbolu, aby zaczal dzialac, skupienie poszlo, symbol otrzymal trojwymiarowosc, uniosl sie nad kartke na ktorej zostal namalowany przeze mnie i.... no podobalo mi sie, przypomnialy mi sie Mantry kore mialam na kursie z bioenergoerapii i od razu w ciemnym lbie zrobilo sie jasniej. zaczelam szukac glebiej w sieci i znalazlam srone, na korej chmm praca z umyslem widnieje na pierwszy miejscu. wiec zaczynam uczyc sie sama, moze ktos chetny to zapraszam do wspolnego dzialania - bedzie razniej.
Sigil - symbol, ktory jako pierwszy poszedl zadzialal po niecalych dwoch godzinach czasu. jestem pod wrazeniem, aczkolwiek wiem tez o afirmacji, natomias to nie to samo co sigilizacja. nie wiem, moze potrzebuje narzedzi do pracy, jak kulawy swojej laski do podtrzymywania sie, nie wiem. jednym slowem zadzialalo.
wiec najpierw troche teorii, a pozniej bede zanudzac Was praktyka.

Artykul skopiowany ze strony
[link widoczny dla zalogowanych]

Życie ma dziwną tendencje do zataczania kręgów, cyklicznie dochodzimy do pewnych momentów w życiu gdy trafiamy na pewne „manifestacje energii” których już kiedyś doświadczaliśmy. Życiowe doświadczenie sprawia jednak iż te manifestacje nabierają głębi, przypomina to poruszanie się po spiralnych schodach, raz jesteśmy po jednej stronie po chwili po drugiej ale wyżej. Przypomina to samo podobny fraktal albo skręcającą się podwójna helisę DNA na której można dostrzec kolejne mutacje poszczególnych genów. W ten sposób właśnie po raz kolejny wracam do sigilizacji, techniki magicznej opracowanej przez angielskiego okultystę Austin’a Osman’a Spare. Wiele osób na pewno słyszało o tej technice z drugiej strony na pewno znajda się tez tacy którzy pierwszy raz zetkną się z ta technika właśnie tutaj i w zasadzie to do nich kierowany jest ten konkretny wpis. W założeniu chciałem podzielić się swoimi wnioskami płynącymi z testowania tej techniki ale doszedłem do wniosku iż najlepiej będzie zacząć od początku czyli od opisania samej techniki a dopiero w następnych wpisach zacząć traktować o tym jak to wyglądało u mnie. Z drugiej strony już od początku modyfikowałem technikę „pod siebie” dlatego tez opisując jej podstawy postaram się dzielić swoimi wnioskami płynącymi z moich osobistych doświadczeń.

Dobra ale o co w tym wszystkim chodzi zapytają ci którzy pierwszy raz mają do czynienia z sigilizacją? Otóż Spare słusznie zauważył iż w naszej nieświadomości istnieją stłumione i wyparte procesy mentalne które działają niezależnie od naszej świadomości. Zazwyczaj nie dostrzegamy tych mechanizmów, są poza obszarem naszej świadomości, przypominają małe demony bezkarnie hulające tuz za polem naszego widzenia, zaraz za granica naszej świadomości. Są wszelkimi stłumionymi neurozami, infantylnymi mechanizmami obronnymi i innymi procesami których nie dostrzegamy a które oddziałują na nas z poziomu nieświadomości. Spare doszedł do wniosku iż jeżeli owe procesy mogą w taki a nie inny sposób oddziaływać na nas poza nasza świadomością to dlaczego nie wykorzystać tego mechanizmu do własnych celów, dlaczego nie wykorzystać tego mechanizmu do zaszczepienia intencji, idei we własnej nieświadomości. Do tego celu Spare opracował technikę magiczną zwana sigilizacją. Upraszczając polega to na zdefiniowaniu intencji (stworzeniu sigila), nadaniu jej „mocy” (albo odpaleniu jej) i zapomnieniu (albo wymazaniu ze świadomości).

Teraz warto było by wspomnieć o tym że te trzy fazy tworzenia sigila są bynajmniej według mnie umowne i stosuje je tylko dlatego bo łatwiej jest przeanalizować ta technikę zawierając ją w trzech krokach. Nic nie stoi na przeszkodzie żeby zacząć wymazywać intencje ze świadomości już podczas tworzenia graficznej manifestacji intencji. Tak naprawdę w sigilizacji jedynym ograniczeniem jest nasza wyobraźnia.

Na czym polega zdefiniowanie intencji? Otóż na zdefiniowaniu intencji i przerobieniu jej na postać bardziej przystępna dla podświadomości. Wygląda to mniej więcej tak. Zapisujemy na kartce intencje którą chcemy wcielić w życie. Przykładowo, chciałbym wypić darmową kawę, wiec moja intencja będzie brzmiała w sposób następujący:

ZOSTAŁEM ZAPROSZONY NA DARMOWĄ KAWĘ

Teraz aby przetworzyć nasza intencje na formę która będzie łatwa do przyswojenia przez nieświadomość wykreślamy litery które się powtarzają i te które zawierają się w innych literach (mając „M” wykreślam „W”, „N”, „Z”, tam gdzie mam „B” spokojnie wykreślam „P”, „D”, „C”, „F”, „E” itd.). W tym miejscu warto było by wspomnieć również o tym w jaki sposób formułuje intencje. Wydaje mi się że intencja „Zostałem zaproszony na darmową kawę” ma większą „moc” (jest konkretniejsza po prostu) niż intencja „Chciał bym zostać zaproszony na darmowa kawę”, w drugim przypadku zaszczepiamy wątpliwość w intencji, koncentrujemy się na chęci uzyskania czegoś, tym czasem w pierwszym przypadku nasza nieświadomość dostaje dokładna instrukcje, w intencji stwierdzamy fakt, „to już się stało” tylko teraz czekamy na manifestacje. Kontynuując… Po usunięciu liter które możemy usunąć otrzymujemy garść takich oto liter:

EORAMS

Z tych liter kreślimy wzór graficzny który od tej pory będzie nie werbalna manifestacją naszej intencji którą zaszczepimy w nieświadomości. Osobiście preferuje proste symbole które łatwo jest sobie przypomnieć. Złożone struktury jest trudniej odtworzyć z pamięci z drugiej strony dużo zależy od tego jakie metody odpalania sigila się zastosuje. Sigil mógłby wyglądać na przykład tak:

Tutaj warto było by wspomnieć że sigil może być czymś innym niż symbolem graficznym, może być mantrą stworzoną z liter które pozostały nam po odrzuceniu zbędnych znaków. Sigilem może być tez mała rzeźba, sigilem może być cokolwiek co według jego twórcy będzie na tyle przyjazne dla nieświadomości aby się w niej zakorzeniło bez sugerowania intencji.

Teraz gdy mamy już symbol reprezentujący nasza intencje musimy „zakorzenić” go w nieświadomości. Tutaj znowu mamy mnóstwo możliwości. Spare twierdził iż najlepszą metodą na nadanie sigilowi mocy jest wizualizowanie go podczas orgazmu. Metoda ta jest bardzo skuteczna dlatego bo podczas orgazmu uwalnia się mnóstwo nie ukierunkowanej energii która można wykorzystać do „odpalenia” sigila. Inna metoda to metoda zmiennych wierzeń polegająca na wykorzystaniu energii która została ukierunkowana. Na przykład, stoimy w korku i jakiś palant z tyłu zaczyna na nas trąbić co wzbudza w nas coraz większą frustracie gdyż nic nie poradzimy na to ze zrobił się korek a koleś ów trąbi na nas jak ostatni kretyn. Tutaj możemy zacząć się wkurzać i trwonić energię albo możemy rozbić jej źródło na czynniki pierwsze tak aby to co nam zostanie było czystą nie ukierunkowaną energią. W tym przypadku możemy sobie uświadomić to że nie mamy wpływu na zachowanie innych ludzi i jedyne co możemy zrobić to nabrać dystansu do otaczającego nas świata… No dobra ale ona nadal trąbi jak oszalały… Może warto było by wykazać się odrobina empatii… Jest godzina 9 rano. Człowiek ów prawdopodobnie jedzie do pracy, spina się bo już prawdopodobnie jest spóźniony, jego szef będzie po nim jeździł jak tylko dotrze do pracy, chyba nikt nie chciał by się znaleźć w takiej sytuacji. Teraz nawet jest mi trochę żal tego człowieka. Z drugiej strony tylko on ma wpływ na warunki swojej egzystencji i jeżeli nie potrafi wyjść z tej sytuacji to znaczy że na swój masochistyczny sposób lubi w niej tkwić, daje mu to pewien rodzaj perwersyjnego komfortu. W tym momencie w samochodzie za nami przestał już siedzieć koleś który jest ostatnim dupkiem, zmienił się w kogoś kto dostarczył nam bodziec czystej energii dzięki której możemy doładować sigil. W momencie gdy obiekt naszej frustracji został rozbity na czynniki pierwsze możemy wykorzystać energie która tkwiła u jego podłoża do „ładowania” sigila. Wizualizujemy sigil na który przelewamy energię pozyskaną z „rozbitego wierzenia”. Teraz możemy odpędzić go wybuchając śmiechem albo przenosząc nasza uwagę na audycje która leci w radiu. Technik ładowania silili jest mnóstwo i tutaj też ogranicza nas zasadniczo tylko nasza wyobraźnia. Zajmując się sigilizacją zauważyłem że najkorzystniej jest stosować nie ukierunkowaną energie pozbawiona ładunku emocjonalnego, z drugiej strony nic nie stoi na przeszkodzie temu żeby podczas rzucania klątwy korzystać z energii której źródłem jest gniew i euforia powstała w trakcie wizualizacji zadawania ostatecznego ciosu naszemu wrogowi. Tak jak napisałem ogranicza nas tylko nasza wyobraźnia. Warto jednak pamiętać aby energia a raczej jej źródło było „kompatybilne” z „intencją” sigila. Głupota jest według mnie korzystać z energii nie oczyszczonej z agresji podczas tworzenia sigila mającego poprawić nasze zdolności dyplomatyczne.

Teraz gdy sigil jest już „odpalony” albo „naenergetyzowany” koniecznie musimy usunąć go ze świadomości. Im mocniej zepchniemy go do nieświadomości tym lepiej. Nasza świadomość koncentrując się na sigilu zaczyna grzebać w jego strukturze. Pojawia się żądza rezultatów, myślimy już o tym co się stanie gdy dostaniemy to czego chcemy, nasza intencja tak czysta i klarowna na początku zaczyna obrastać mentalna tkanka nowotworową która zanieczyszcza i degeneruje pierwotna idee. Prawdopodobnie z czasem zaczną pojawiać się wątpliwości dotyczące działania sigila co prowadzi do jeszcze mocniejszego wypaczenia intencji która teraz nawet jeżeli zadziała to w swojej zdegenerowanej formie. Dlatego konieczne jest usuniecie sigila z naszej świadomości. Jak to zrobić? Najlepiej czystym aktem woli. Łatwo powiedzieć trudniej zrobić… Ale od czego mamy ten kwakał nieźle okablowanego sprzętu w czaszkach. Jest mnóstwo sposobów na odwracanie swojej uwagi. Po operacji odpalenia sigila można wdać się w jakiś rodzaj aktywności wymagający skupienia. Można słuchać radia, czytać książkę, tańczyć, rysować, grać w gry, spektrum jest nie ograniczone. Chodzi o to żeby pozostawić sigil w nieświadomości i trzymać go z daleka od świadomego umysłu. Upraszczając, chcesz o czymś przestać myśleć, daj swojemu umysłowi wystarczająco stymulujące zajęcie aby odwrócić jego uwagę od myślenia o sigilu.

Tak mniej więcej wygląda proces tworzenia sigili, jest to ogólny zarys który najlepiej zmodyfikować tak aby pasowała do indywidualnych predyspozycji. W kolejnych wpisać będę opisywał swoje „ulepszenia” i trochę po teoretyzuje na temat tego jak można by było zrobić to inaczej. Tak jak napisałem, w sigilizacji ogranicza nas tak naprawdę tylko nasza wyobraźnia. Jedyne o czym warto tak naprawdę pamiętać podczas tworzenia sigila to klarowności intencji. Intencja musi być jasnym komunikatem dla naszej nieświadomości, reszta jest w zasadzie kwestią czysto estetyczną którą dobrze jest zmodyfikować tak aby jak najlepiej współpracowała z nasza nieświadomością.

A tutaj bardzo ciekawa praca tez z tej samej strony, łykam jak mlody pelikan wszystko. zaraz przyjdzie czas na trzezwa ocene, jak tylko minie mi sigil, bo jeszcze mi lata....hehehe kurna ja to zawsze, najpierw wleze, a pozniej kurna kombinowac trzeba. ech ta moja praktyka.
Wink

Artykul skopiowany ze strony
[link widoczny dla zalogowanych]

Wolna wola, czy tylko złudzenie?

Na początku lat osiemdziesiątych Benjamin Libet wraz ze współpracownikami przeprowadził eksperyment, którego wyniki wstrząsnęły środowiskiem filozofów i neuropsychologów zainteresowanych zagadnieniem wolnej woli. Otóż wykazał on, że poczucie wolności wyboru i wpływu na podejmowane decyzje jest złudzeniem. Nie wchodząc w szczegóły, Libet badał aktywność mózgu, konkretnie zapis EEG tzw. potencjałów gotowości, w trakcie wykonywania prostej czynności. Okazało się, że świadomość wyboru pojawiała się około 200 msec przed wykonaniem ruchu, ale około 350 msec po zarejestrowaniu aktywności mózgu świadczącej o tym, że taki ruch nastąpi. W związku z tym wysnuto wniosek, że intencja powstaje niezależnie od świadomości, ale błędnie uświadamiana jest jako nasz własny wybór. W 20 lat później Libet przyznał, że scenariusz niekoniecznie musi być aż tak pesymistyczny, a furtka dla wolnej woli może mimo wszystko istnieć. Powiemy o tym na końcu artykułu.

Geny czy środowisko?

Jeden z bardziej charakterystycznych dla psychologii sporów dotyczy źródła determinacji postępowania człowieka. Obóz S twierdzi, że na to kim jesteśmy i jak się zachowujemy ma wpływ przede wszystkim środowisko, czyli wychowanie serwowane nam przez rodziców, szkołę i znajomych. Obóz G umniejsza wpływ czynników środowiskowych twierdząc, że przede wszystkim dziedziczone po rodzicach geny kształtują człowieka. Ci ostatni, jako silne argumenty podają wyniki studiów przeprowadzonych nad podobieństwem bliźniąt jednojajowych (posiadających ten sam materiał genetyczny) wychowywanych razem i osobno. Pomiędzy wymienionymi skrajnościami występuje ciąg kompromisów, jedni przyznają więcej środowisku inni genom, a jeszcze inni twierdzą, że oba czynniki determinują życie człowieka w równym stopniu. Nikt na serio nie bierze pod uwagę czynnika W – wolnej woli.

Samolubny gen

Przedstawicielem socjobiologii, czyli nurtu psychologii zajmującego się ewolucją zachowań i dziedziczeniem programów działania po przodkach, jest bez wątpienia Richard Dawkins. Ten słynny ewolucjonista uważa, że życie istniejące w takiej formie jak obecnie, powstało w następstwie ewolucyjnego kumulowania się zmian, a całą naszą złożoność i człowieczeństwo wytłumaczyć można przy użyciu bardzo prostych praw (zaprzecza tym samym konieczności ingerencji istoty wyższej, czym ściąga na siebie ataki kreacjonistów). To nie wszystkie z głoszonych przez niego rewelacji. Dawkins zatytułował jedną ze swoich książek „Samolubny gen” i chyba dzięki tej koncepcji jest najbardziej znany. Według niego, każdy człowiek, Ty, Ja, Albert Einstein i Woody Allen jesteśmy jedynie pojemnikami przechowującymi geny i realizującymi ich polecenia. Ewolucja działa nie na poziomie jednostek, czy grup lecz na bardziej elementarnym poziomie – pojedynczych genów. Według Dawkinsa, geny są potencjalnie nieśmiertelnymi replikatorami, których jedynym celem jest rozmnażanie, współpraca i dominacja nad innymi genami. Wszystko to jest korzystne dla człowieka, gdyż bardziej doskonalsze geny oznaczają bardziej sprawnego człowieka. Czy gdyby pozbawić seks wartości reprodukcyjnej istaniałaby zazdrość, cnota jako walor, wstyd czy monogamia? Wątpliwe, prawdopodobnie seks stałby się podobną rozrywką jak obiad w restauracji, czy wieczór w teatrze. Dlaczego matka poświęci swoje życie dla dziecka? Ponieważ dzięki niej geny uchronią swoich genopotomków od zagłady. Dlaczego większość par nie zdecydowałoby się na adopcję? Tylko dlatego, że samolubne geny dbają o kontynuację swojej linii, wbudowując w umysł człowieka niechęć do działań na rzecz konkurencyjnych genów.
Ogólna zasada brzmi, że im bardziej ktoś do nas podobny tym bardziej jesteśmy mu skłonni pomóc, ponieważ istnieje duża szansa (tym większa im większe podobieństwo), że jesteśmy „nosicielami” podobnych genów.
Przyjrzyjmy się bliżej procesom ewolucji. Od czasu ogłoszenia koncepcji ewolucji przez Karola Darwina podstawowa idea nie uległa zmianom i wciąż jest uważana za jedną z najprostszych i najpiękniejszych w historii nauki.

Na czym polega ewolucja?

Proces ewolucji polega na stopniowym doskonaleniu organizmu – jest to jej jedyny i niezmienny cel. Postępująca doskonałość organizmu opiera się o dwie cechy: zdolność do reprodukcji i zdolność do przetrwania. Umiejętności przetrwania i prokreacji można następnie rozłożyć na wiele różnych cech takich jak: atrakcyjność fizyczna, skuteczność w ochronie potomstwa, umiejętność współpracy i tak dalej. Na bardziej szczegółowym poziomie każdą z cech możemy dokładniej rozpisać, np. atrakcyjność fizyczną na kolor upierzenia, długość ogona, feromony itd. Większość z tych cech regulowana jest genetycznie. Hasło – „Przetrwanie najlepiej dostosowanych” oznacza, że im osobnik jest „lepszy” w prokreacji i przetrwaniu tym więcej swoich genów przekazuje w następnej generacji potomstwu i tym skuteczniej walczy o swoje prawa z innymi organizmami. Z pokolenia na pokolenie jego replik jest coraz więcej, a co ważniejsze, w populacji więcej jest genów gwarantujących mu ten sukces. Nawiasem mówiąc, wymienione bez właściwego kontekstu sformułowanie „przetrwanie najlepszych” jest tautologią, co zarzucają całej teorii ewolucji laicy, dlatego lepiej zastąpić go określeniem „prokreacja najlepiej dostosowanych” – wyrażającym esencję ewolucji i pozbawionym tautologicznego wydźwięku.
Dziedziczenie nie wystarczy do tego, aby zaistniała ewolucja. Niezbędna jest przypadkowość. Natura doskonali organizmy metodą prób i błędów – losuje różne kombinacje i wersje genów, po czym dobór naturalny wybiera kombinacje najlepsze. Te są ponownie modyfikowane: powstają gorsze i lepsze, ale dobór wciąż te lepsze. Z pokolenia na pokolenie organizmy są więc coraz lepiej przystosowane, geny korzystne są przekazywane, zaś niekorzystne zanikają. Przypadkowość, niezbędny składnik ewolucji osiągana jest poprzez losową wymianę informacji genetycznej pomiędzy rodzicami (po jednym chromosomie z pary) oraz tzw. crossing-over (trochę od dziadka i trochę od babci) i przez mutacje (losowe zmiany zapisu a więc i funkcji genów). Podsumujmy jakie składniki są niezbędne aby zaistniała ewolucja. Są to: występowanie przypadkowych zmian w organizmach, dobór faworyzujący organizmy o określonych cechach, posiadanie przez organizmy genotypu – zbioru genów.
Ewolucja działa na różnych poziomach doboru. Rozmaite rodzaje doboru, które za moment wymienię, łączy jedna wspólna cecha – stanowią one filtry, które przesiewają osobniki pod względem określonych, różnych kryteriów. Należy zauważyć, iż praktycznie wszystkie te filtry działają wspólnie na jednostkę, wyjściowo określając status posiadanych przez nią genów. Najbardziej znane rodzaje doboru to: płciowy – skuteczność przyciągania i wabienia przeciwnej płci, naturalny – zdolność do przetrwania w zmieniających się okolicznościach, grupowy – umiejętność kooperacji i specjalizacji (stanowiący o potędze naszej cywilizacji). We wszystkich wymienionych do tej pory odmianach mamy do czynienia z doborem i selekcją materiału biologicznego. W czasach postępującego rozwoju technologii i kultury jest to zaledwie wierzchołek góry lodowej. Zasady doboru naturalnego i ewolucyjnego doskonalenia wykorzystywane są od wielu lat w cybernetyce, algorytmach genetycznych i sztucznej inteligencji. Sieci neuronowe, stosowane w programach eksperckich, oprogramowaniu rozpoznającym mowę lub pismo działają zgodnie z zasadami ewolucji. Również mózg rozwija się dzięki ewolucji (co próbują naśladować komputerowe sieci neuronowe – jest to tak zwany Neuronalny Darwinizm).

Memetyka a Wirusy Umysłu

O doborze naturalnym można również mówić w kontekście rozwoju kultury i nauki. Richard Dawkins nazwał kulturę i wszystko to czego dowiadujemy się z otoczenia „poszerzonym fenotypem” w którym jednostki informacji zostały nazwane „memami”. Memetyka jest dość świeżą dziedziną psycho-socjo-biologii-ewolucyjnej. Opiera się na analogii memów – podstawowych jednostek informacji kulturowych, do replikujących się samolubnych genów. Podobnie jak samolubne są geny, również memy dbają wyłącznie o swój własny interes. Ponieważ jednak nie są tak bardzo związane z nosicielem jak geny, ich sukces nie zawsze koreluje z sukcesem nosiciela. Istotniejsze dla memu nie jest to, czy jego nosiciel będzie miał z niego korzyści tzn. będzie sprawnie prokreował i zdobywał pokarm, lecz jak szybko i sprawnie będzie przekazywał ów mem innym ludziom. Na identycznej zasadzie działają wirusy, tak więc memy wkrótce okrzyknięto wirusami umysłu – analogia do wirusów komputerowych wręcz sama się narzuca. Z punktu widzenia pasożyta umysłu (lub wirusa DNA) nie jest istotne nawet to, czy jego nosiciel nie ucierpi w trakcie, grunt by wcześniej przekazał do dalej. Jest to prawda, przynajmniej w odniesieniu do niektórych memów, gdyż błędem jest stwierdzenie, że wszystkie memy są wirusami. Przekazanie memu nie zajmuje, tak jak dla genów człowieka, dziewięć miesięcy lecz na przykład kilkanaście sekund. Sensacyjna plotka jest takim memem. Dzięki telefonom (szczególnie komórkowym) potrafi się w ciągu kilku godzin rozprzestrzenić się na ogromną liczbę osób.
Według Dawkinsa patologicznym memem jest również religia, autor określa ją mianem wirusa umysłu. Inne memy, takie jak przepisy kulinarne mogą być przydatne i praktyczne a jeszcze inne, takie jak dowcipy i kawały, służą po prostu rozrywce (choć nie da się ukryć, że często mają na celu dewaluację określonych grup społecznych lub płci). Niektóre memy, podobnie jak wirusy komputerowe, mają ustalony czas aktywacji. Przykładem jest Prima Aprlils, czy też przesądy w rodzaju piątku trzynastego, wyzwalające w określonym czasie szereg niezrozumiałych z punktu widzenia ekonomii zachowań. Memy bywają wyposażone są również (oprócz klauzuli o bezwarunkowej wierze) w instrukcję utrudniającą zmianę treści. Jako przykład podać można Pismo Święte oraz dokumenty publiczne, które mogą być kopiowane wyłącznie z zachowaniem pełnej zgodności – za ich zmianę grożą kary natury nadprzyrodzonej lub finansowej.
Jakie są symptomy zainfekowania wirusem doktryny religijnej, wg. Dawkinsa (na podstawie „Viruses of Mind”)? 1. Pacjent posiada głębokie, niezachwiane przekonanie, że coś jest prawdziwe i słuszne. Przekonanie to nie opiera się na logicznych i racjonalnych przesłankach, które pacjent potrafi wymienić, co jednak nie wpływa negatywnie na jego wiarę. 2. Dla pacjenta idea niezłomnej i nie zachwianej wiary jest cnotą. Dla niektórych nawet, wiara jest tym silniejsza im mniej przesłanek. Cnota wiary bez empirycznego dowodu na nią, jest tarczą ochronną większości „pakietów religijnych” – a mimo to niewielu ją kwestionuje. 3. Symptomem zainfekowania jest unikanie zgłębiania zjawisk leżących u podstaw, co mogłoby ujawnić samolubny rdzeń memu. Pacjent zakłada z góry, że nieścisłości lub niedostateczne wyjaśnienia są celowe i przemyślane. Paradoksy są pozorne, bo wynikają z dotykania czegoś co jest „niepoznawalne” a więc nie może lub nie powinno być poznane. Tertullian twierdził, że „coś musi być oczywiste skoro jest niemożliwe”. 4. Zainfekowany wykaże nietolerancję dla jednostek wolnych od wirusa lub tych, którzy się go pozbyli. Co więcej będzie w stanie poświęcić swoje życie dla dobra wyznawanej idei. 5. Stan chorego, mimo widocznych dla otoczenia objawów infekcji stanowić będzie dla jednostki źródło przyjemności, intensywnością czasem dorównującą przyjemności seksualnej. Przykładem mogą być orgazmistyczne wizje Św. Teresy z Avilii.
Posługując się żargonem komputerowym – wiara realizuje potrzebę bezpieczeństwa, a religie wykorzystują to łącze do indoktrynacji spójnymi zespołami memów. Chcemy wierzyć i chcemy poddawać się czemuś co przynajmniej na pozór jest prawdziwe. Jaki byłby inny sens wystawiania certyfikatów koszerności?
Nie wszyscy mamy możliwość świadomego wyboru, tego jaką drogą będziemy podążać. Czysta karta umysłu dziecka wręcz prosi się o to, aby utrwalić na niej jakiekolwiek informacje, wokół których później obracać się będzie światopogląd dorosłego człowieka. Jedną z lepszych scen indoktrynacji w historii filmu, jest klasa dziewczynek z „Seksmisji”. Łatwo dopowiedzieć sobie kontynuację tej historii, która miałaby miejsce gdyby nie Maks i Albert. Dorosłe kobiety przekazywałyby to, czego dowiedziały się jako dzieci i tak w nieskończoność.

Geneza memów

Rozłóżmy mem na czynniki pierwsze. Jego otoczką jest to co widać na pierwszy rzut oka, a co decyduje o jego atrakcyjności a więc o możliwości dalszej reprodukcji. Otoczka mami potencjalnego nosiciela memów przyjemnością, korzyściami; prawdziwymi lub tylko pozornymi. Ponadto głębiej może być ukryty rdzeń memu; najczęściej zakodowany program działania. Akceptując otoczkę podporządkowujemy się informacji zawartej w rdzeniu. Mem może być „pusty” aczkolwiek nie zajedzie on daleko bez atrakcyjnej otoczki. Przykładem memu posiadającego rdzeń i otoczkę jest zwykła reklama telewizyjna. Reklama mami użytkownika interesującym przekazem, chwytliwą melodią, wraz z dźwiękiem i obrazem przenosząc podstawowy przekaz „kup produkt ABC, nie kupuj XYZ”. Rdzeniem memu może być również treść praktyczna dla użytkownika. Wówczas użytkownik i mem pomagają sobie wzajemnie zwiększając swoje szanse na reprodukcję i przetrwanie.
Memy mogą ewoluować i ewoluują, jeśli nie efektywniej to na pewno szybciej niż materiał genetyczny. Przekazując sobie informacje werbalnie zniekształcamy przekaz, co jest odpowiednikiem mutacji genetycznej. Memy łączą się również ze sobą ku wspólnemu celowi, stając się wspólnie silniejszymi replikatorami, w zasadzie pakietami współpracujących memów. Przykładem są omawiane wcześniej doktryny religijne.
Poszerzony fenotyp Richarda Dawkinsa oznacza kontynuację i przedłużenie materiału w który wyposaża nas genotyp. Ludzie, w odróżnieniu od zwierząt, są bardziej elastyczni i lepiej adaptowalni do otoczenia – być może na tym polega nasza przewaga nad zwierzętami. Podczas gdy genotyp zmienił się w znikomym stopni, kultura uległa drastycznej ewolucji. Wszystko to jest możliwe dzięki wrodzonemu wyposażeniu człowieka w zdolność posługiwania się językiem, która dała początek rozwojowi całej kultury. Łatwo wyobrazić sobie scenariusz koegzystencji memów i genów. Rozwijając język, jednocześnie ludzie zaczęli gromadzić doświadczenie życiowe, w szybkim tempie doskonaląc przystosowanie kolejnych pokoleń. Niemożliwe, czyli „dziedziczenie” umiejętności nabytych stało się możliwe dzięki językowi . Każdy z języków jest platformą po której przesyłane są memy, inaczej mówiąc język jest nośnikiem memów, tak jak DNA jest nośnikiem genów. Co ciekawe, cechy języka mogą ułatwiać lub utrudniać rozpowszechnianie się memów, co wpływa na dobór grupowy osób posługujących się danym językiem. Załóżmy, że istnieją dwa państwa, których obywatele posługują się różnymi językami. Język A jest łatwiejszy do nauczenia niż B. Oczywiste jest, że A będzie rozpowszechniał się lepiej w innych krajach niż B, co umożliwi np. naukowcom kraju A propagowanie swoich idei, zaś ograniczy przekazywanie idei mieszkańcom kraju B.
Warto powiedzieć, że pomiędzy memami i genami może zachodzić wzajemny wpływ. Na przykład pewne praktyki akceptowane w danej kulturze mogą spowodować wzrost lub zmniejszenie frekwencji określonych genów. Przykładem może być częste picie mleka dla utrzymania kondycji i idące za tym obniżenie odsetku osób cierpiących na nietolerancję laktozy mlecznej. Inny przykład do uzależnienie kompatybilności partnerów od znaków zodiaku. Chociaż wstępnie zbieżność, czy rozbieżność znaków nie mają żadnego znaczenia (załóżmy), to w efekcie stosowania się do zaleceń astrologii, może dojść do genetycznego utrwalenia nawyków związanych z doborem płciowym. Dzięki samospełniającej się przepowiedni mit może wykreować fakt.

Granice memetyki

Mam nadzieję, że nie popadłem w przesadny entuzjazm. Analogia genów do memów jest bardzo atrakcyjna, wydaje się jednak, że w paru punktach jest ona naciągana. Jakby nie nazwać jednostek informacji to jednak w znacznym stopniu różnią się one od genów: memom brak jest na przykład trwałości, o czym można się przekonać grając w głuchy telefon. O tych i o innych ograniczeniach memetyki chciałbym na koniec napisać .
Dostępną na rynku polskim książkę “Wirus umysłu” Brodiego – wykorzystam jako antyprzykład do krytyki memetyki. Oto moje wrażenia pojawiające się w trakcie czytania. Pierwszy rzut oka: ciekawie skonstruowana książka, przejrzysta i zachęcająca. To wzbudza moje podejrzenia, wartościowe informacje rzadko przyjmują atrakcyjną formę. Ciekawe, czy idzie to w parze sensownością i głębokością przekazu? Czy nie jest to aby kolejna popularnonaukowa bajka dla dorosłych? Już na wstępie książka obiecuje złote góry, zachwala zalety nowej nauki, ukazuje nasze obecne zacofanie i brak wglądu w sterujące nami metamechanizmy. Trochę za dużo tego samouwielbienia jak na dwadzieścia stron tekstu. Na stronie 32 autor sugeruje pełną sterowalność zewnętrzną przez memy – jednostki informacji. Atakują nas jak wirusy, wbrew naszej woli przez podświadomość. Usłyszane gdzieś, kiedyś, informacje osadzają się w pamięci jako skojarzenia które koniecznie musimy stosować. Świadomość? Nie ma tutaj miejsca na świadomość i aktywną działalność poznawczą. Wchłaniamy memy jak suche gąbki. Autor wielokrotnie zastępuje pojęcia stosowane przez psychologię określeniem memu. Dosłownie wszystko staje się memem: od pojęcia po teorię. Przepraszam – są również meta memy, czyli memy o memach. Strona 58. Tracę wiarę że Richard Brodie w naukowy sposób opisze memy. Robi za to co już było: kategoryzuje wiedzę. Trzy klasy niewarte uwagi: strategie, skojarzenia i kategorie. Psychologia poznawcza kipi od takich teorii. Oczywiście na każdym kroku autor zaznacza, że chodzi mu wyłącznie o memy. Uproszczenie psychologii postępuje. Brodie ogranicza wpływ wewnętrznych procesów poznawczych do selekcji informacji. Gibsonizm. Jesteśmy lustrem dla otoczenia. Kolejne strony pokazują “analogie” memów do biologii (wirusologii) i informatyki. Strona 95. Posłuchajmy jakie sprytne definicje bardzo ważnych pojęć proponuje autor. Ewolucja – “…rzeczy zmieniają się z upływem czasu…” Replikator – “..każdy kopiowany obiekt..” Brodie wyraźnie podrabia narratorski styl Dawkinsa i przy tym nie dorasta mu do pięt. Nawiązuje do łańcuszków szczęścia. Nie zauważa, że są to rzadkie przykłady memów z mechanizmami replikacji. Reklamy (również zawierające memy) nie posiadają tych mechanizmów. Strona 127. Skończyłem czytać rozdział zatytułowany. “Seks – fundament ewolucji”. To czteroliterowe, niezwykle popularne określenie zarezerwowane jest tylko dla ludzi. A może się mylę? Czy można seksem nazwać aktywność naszych dalekich przodków o których czytamy “zwierzęta spółkowały ze skałami, drzewami, grzybami [...] z czym się dało”. Nic dodać, nic ująć. Tak oto w oczach autora wygląda dobór naturalny. Strona 175. Kilkanaście dość ciekawych stron na temat “jak przyswajamy obce programy”. Obok metod oswajania (asocjacji), dysonansu poznawczego itd. opisano konia trojańskiego. Chyba najciekawszy rozdział. Koniec książki.
Czas na podsumowanie. Atrakcyjna okładka, a wewnątrz sieczka “dla opornych”. W jednym względzie Brodie miał rację. Informacje sterują nami, zamykają nas w oferowanej przez nie wizji wiata i zamieniają w orędowników płytkich idei, co z miejsca wychwytuje krytyczny obserwator. “Wirus umysłu” podobnie jak cała memetyka, jest takim memem. Jest to dowód jak bardzo zapalczywie jesteśmy skłonni bronić swoich racji, nie zauważając całej paranoi jaka wokół tego narasta. Memetyka, jako nauka kusi nas swą prostotą i dlatego jest doskonałym replikatorem (dla odmiany genetyka jest bardzo złożoną dziedziną wiedzy). Memetyce zarzucić można nieuprawnione stosowanie uogólnień i słabo sprecyzowanych określeń. Setki autorów mówią o memach, przy czym każdy w inny sposób rozumie to pojęcie. Metodologia memetyki, czyli ogólnie przyjęty sposób w jaki opisujemy i badamy rzeczywistość jest praktycznie żadna. Memetyka nie docenia człowieka jako aktywnego procesora informacji. Twierdzi, że wystarczy wrzucić go do „jeziora memów” aby nasiąkł nimi i zaczął je rozpowszechniać. A przecież nawet Libet, po latach przyznał, że wolna wola mimo wszystko może istnieć. Opisywane na wstępie doświadczenie Libeta wykazało, że poczucie wolności decyzyjnej jest tylko częściowo złudzeniem. Człowiek ma jednak, wg. Libeta możliwość powstrzymania się przed działaniem, które jak mówiliśmy generowane jest nieświadomie. W jakimś stopniu to od nas zależy, czy uda nam się odsłonić rdzeń, negując „opakowanie”, czy też będziemy działać pod dyktando memów i genów mając przyjemne wrażenie, że istniejemy.

Literatura
Richard Dawkins „Samolubny gen”
Memetics publications on the web – niezwykle bogata kolekcja artykułów poświęconych memetyce. Polecam!

Do odpalania sigila służy najzwyklejszy w świecie lusz, stąd to kaleczenie się i/lub orgazm.

Piku,
wygrzebalam tez, ze moge wykorzystac do tego energie Kundalini łącząc pierwiastki ze soba mezki i zenski i nie chodzi tutaj o stosunek sexualny, a pierwiastki obecne we mnie.
Przepalic sie nie przepale sprobuje dzis w nocy - dam znac co wyszlo.

Alez mi uczte zrobil tymi linkami - podzikowala ladnie klaniajac sie po stopy.

buziole
Ewka

Udało mi się dopaść pdfa z książkami Campbella - będę miał co czytać. Za długo nie trzeba szukać, google, "thomas campbell my big toe pdf" i jest.

Witam,

tym razem poszedl Sigil energetyczny, wybudowany na literach z energii tez.
wiec zobaczymy co tam zapiszczy i kiedy dostane info, ze musze go zniszczyc.

Praktyka Chaosu jest o wiele trudniejsza niz teoria, objac go wiedza to jedno, ale zapanowac to wlasnie te drugie.
Gdzie swiadomosc dzialania jest, ale tez musze uwazac, zeby siebie nie zniewolic dla checi pozbycia sie jakiegos chu.... ustrojstwa wprogramowanego we mnie.
a teraz mysl babowa wpadla do glowy, ze ciagle przemieszczamy sie po chaosie, aby wejsc do jakby czystej sieci - tyle zapamietalam z przekazania tej nowiny hehehehe ok wlasnie mam go juz rozwalic....

hmm..

do odpalenia Sigila energetycznego, badz ego fizycznego uzyjemy luszu, czyli energii jaka towarzyszyla nam przez caly okres przebywania w tym systemie. Ta sama energia nie rozwali Go, bo ciagle bedzie obecny, jego stworzenie bedzie istnialo. Dopiero po odczuciu zmiany, zaistnialego w nas uczucia tego lepszego, a powiazanego nadal z ym samym Sigilem, dopiero wtedy mozemy go rozpieprzyc i o dopiero wedy nam sie udaje.
I nie wazne czy go sobie narysujemy, czy zrobimy z energii, jeden i drugi jest energia.

A czy talizman?
nie, no talizman jest Sigilem tez, ale z innej energii, z energii intencji. nie afirmacji?...........................
no bo afirmujemy, ale to chyba nie ta energia,
jak myslisz?

Talizman to trochę coś innego: przywiązujemy energię do kawałka materialnej rzeczy i tę rzecz trzeba mieć, w przeciwieństwie do sigila, którego po odpaleniu niszczymy. Wolę tego unikać, bo to ciągnie energię, a jak się go zgubi.. to dalej ciągnie energię... i weź coś z tym zrób... patrz "Władca Pierścieni". Zrobił sobie talizman, związał w nim większość swojej mocy.. i to go w końcu zgubiło. Uzależnianie się od rzeczy nie jest dobrym pomysłem.

-------------------

Skoro taki temat ruszył, może by tak zakładkę zrobić na temat magii? Rzecz to potężna, acz wyjątkowo niebezpieczna; napisałem artykulik do Adremidy czasu swego, którego przesłanie było mniej więcej takie, żeby magii nie ruszać.

Ale jak już ktoś ruszył, to można podyskutować, bo pułapek tu co niemiara i większość magów kończy w wariatkowie, co i tak nie jest takim złym wyjściem. Lepiej przeżyć resztę życia na psychotropach niż skończyć gdzieś tam, między F24 a F26 - w miejscu, do którego trafiają czarni magowie. Działalność magiczna polegająca na wymuszaniu działań innych istot duchowych to prosta droga do problemów. Zresztą patrz Crowley i jego życiorys.

Magia to albo - używając komputerowego języka - grzebanie we własnym systemie operacyjnym, albo angażowanie do swoich celów działań innych istot, na ogół niematerialnych. Co do grzebania w systemie: co może typowy user nagrzebać? Parę operacji i system wisi. No właśnie. Trzeba wtedy iść do specjalisty bo samemu się tego nie naprawi. Jeszcze gorzej jest jak się zaangażuje jakieś istoty... które pochodzą z "ciemnej strony mocy" i tak łatwo się nie odczepią.

Przy tym wszystkim sigilizacja jest jeszcze, tak na mój gust, metodą w miarę bezpieczną. Trochę symboli, trochę luszu i mamy uruchomiony w nieświadomości program, który coś konkretnego realizuje. Odpalenie tego to jednorazowa czynność, jednorazowy wydatek luszu i póki używamy własnego i nie programujemy robienia komuś krzywdy, wszystko wygląda w miarę ok.

Gorzej jak w celu uzyskania luszu ukręcamy łeb dla ptaszka, albo zarzynamy porwane matce niemowlę - tak, tak... tak robili magowie... Nie mówiąc już o olbrzymim strumieniu luszu płynącym ze starożytnej żydowskiej świątyni, gdzie przerób zwierząt ofiarnych był masowy. Tam dopiero było z czego robić magię... co też jest opisane w Starym Testamencie.

Magiczna technika idąca o krok dalej, niż sigilizacja, to tworzenie serwitora. Tu też jest wszystko ok, póki korzystamy z własnych zasobów i dobrze przestrzegamy bhp. No bo jak nie przestrzegamy, to serwitor wcale się nie "wykasuje", nie odda nam energii a co gorsza zacznie działać na naszą szkodę.

--------------------

Jest jeszcze Wicca... i książeczka "Magia która pomaga żyć" - autorka pokazuje bezpieczne techniki, takie jak słowa mocy, czyli coś w rodzaju afirmacji, i tym podobne metody magii pozytywnej, tudzież parę zasad jakie nią rządzą. I to chyba starczy.

....zeby to bylo tylko takie latwe jak sie o tym pisze...znowu praktyka okazala sie niezla orka banki:
- odpalilam sigil z luszu ( mam go od chu chu, albo jeszcze lepiej, na szczescie juz wiekszosc z tego popakowana i czeka) no i wzielam sie za zalatwianie wlasnej sprawy, kiedy bylam zajeta sprawa w chaosie ta pobierala ciagle lusz, kiedy sprawdzalam jak sie tam mam w tej niby juz czystej matrycy to energia z niej ta nowa, czysta rozwalala sigil, kiedy wracalam do chaosu to lusz znowu zasilil Sigil - cholera jasna.
wiec cos spieprzylam.
i znowu Sigil oczywiscie ten co juz byl i dawaj od poczatku, w koncu matryca zahuczala, ale przeciez trzeba ja jeszcze ustawic, albo siebie trzeba pod nia. wybralam to drugie. wiec Sigil rozpieprzony, ale tutaj robota niemala. zalatwilam dopiero w swiadomym snie ustawianie czterech podstaw, a w trakcie tego tona przeszkadzaczy i dwa spore Odzyskania Dusz w trakcie, bo wziely i podeszly.
na dzisiaj wszystko skonczone, czuje sie dobrze.
szczerze?
na dzisiaj to wiesz? mam ochote polezec i pogwizdac, musze sie poukladac i odnalezc srodek ciezkosci, bo teraz to wszystko trwa, tworzy sie. jak dla mnie jest to bardzo duze doswiadczenie.
moze poczytam sobie narazie. na pewno bez doswiadczenia i bez wiedzy nie nalezy sie tego tykac, niczego nie nalezy sie tykac bo tak jak napisales psychotropy, badz zawieszka pomiedzy focusami murowana na bank.
i chyba smiem napisac, ze nawet kiedy pracujesz z Sigilem we wlasnej sprawie.
albo ja mialam taki deser, bo mnie nie oszczedzalo w przeszlosci.
nie wiem.
jak sie poukladam to zapewne sie dowiem.

buzki i pozdrawiam

tak, tak, pamietam artykul o magii do Adremidy Smile

a ze ucinanie ptaszkom glowek, kotkom, dzieciom wiem, wiem tez slyszalam, badz wprowadzanie do swoich zakonow "ofiar".
Co do Swiatyn, nie tylko zydowskich, u nas tez, ciagle strach, zastraszanie pieklem i grzechem, wszyscy sie boja i leci, oj leci, leci, leci....

Przy takiej robocie jest całe mnóstwo pułapek, zupełnie jak przy programowaniu komputera Smile

Jedno słowo nie tak i robi się bieda. Z tym że komputer łatwiej potem przywrócić do działania. Raz czy drugi testowałem te technikę, o ile pamiętam raz zadziałało, innym razem po prostu zero reakcji - może za mało energii na odpalenie, a może na skutek błędu w projektowaniu sigila.

Nie wiem tak naprawdę czy warto się tym bawić.

Wiesz,
to wlasnie NIE WIEM jest u mnie punktem nr jeden BHP, jezeli chodzi o Sigilizacje, wiem juz wiecej co to jest, natomiast nie chce wiedziec wiecej. wykorzystalam tyle na ile bylo mi to potrzebne i na ile moglam sobie pozwolic, to jak z jazda na scigaczu po ciemnym miescie i bez swiatel. a na to jestem albo juz za stara, albo w ogole nie mam praktyki.
teraz to wiesz jestem madra po fakcie, ale sa przypadki, gdzie musisz wejsc, zeby sobie pomoc - skoro praca ze swiadomoscia dawala male skutki, badz na chwile, gdzie nie powalala mnie wichura, a najmniejszy zefirek potrafil zrobic taki balagan, ze ten huragan to byl maly pikus, to juz bylo cos nie tak.
wejscia na matryce ucza na kursach bioenergoterapii od tak, Straczynski tylko wspomnial i od razu zapalil czerwone swiatlo, zeby nie ruszac jak nie ma potrzeby.
nie wiem czy zrobilam dobrze, no w tym przypdaku dobrze, bo zadzialalo, ze polaczylam Sigil z matryca - bo Ona przeciez posiada tez sciezke symboli, pare razy zdarzalo mi sie ukladac jakies bryly, ukladanki w swiadomych snach, ale to dzialo sie ze spontanu napotkanego symbolu we snie, kiedy szlam dalej, badz chcialam wejsc dalej, to dostawalam doslownie lateralizaji dwoch polkul mozgowych gubilam obraz, gubilam lewa strone i prawa, nie wiedzialam gdzie gora, gdzie dol, przod i tyl, doslowny dilejt, gdzie moj upgrade stawal sie downgrade'em, tak jakby cos odlaczalo mnie od sciezki danych - doslownie.
nie pchalam sie dalej, wiec sterczalam w miejscu i przesuwalam "paczki" ta juz niepotrzebna wiec do piwnicy, ta jeszcze dziala wiec poczytam, zapoznawanie sie ze swoimi bólami, wadami to rekapitulacja taka zdarzen, ze spotyka sie na drodze nastepna paczke, przesuwanie klockow jakby w labiryncie, az w koncu, w koncu dilejt nastepowal coraz dalej i dalej, doszlam do matrycy i tutaj sobie postoje.
posiadac zdrowy rozsadek to skarb nad skarby - doslownie.

tylko teraz wychodza na przeciw mnie nastepujace pytania:
- co / kto daje dilejt?
- czy wyzsza swiadomosc?
- czy system w ktorym sie poruszamy?
- czy system jest matrixem?
- czy system jest w matrixie?
- a moze matrix to system?
- a jezeli nie czy matrix jest nastepnym wymiarem?

to ja sobie postoje moze i poprzygladam sie na spokojnie gdzie bylam co widzialam i kogo ominelam, a z kim zatanczylam tango.
zastanawiam sie jeszcze, czy byly obecne braki sygnalu, takie cos jak w lacznosci satelitarnej, gdzie cyfrowka nie odbiera przez chwilke sygnalu i nie mamy programu przez chwile w TV.

to poprosze o kubel zimnej wody na łeb.

dziekuje Piku

buziole

Znalazlam to w sieci, nie wiem czyje, wiec sorrki wielkie, ale uspokoilo mnie na maksa. Wiec umieszcze to tutaj.
no, to jeszcze ochrzan i wakacje! hehehe.

PRZEBACZANIE - REINKARNACJE ZROZUMIENIE

W wielu przekazach pisze się o Przebaczaniu i Miłości .

I wszystko jest fajnie w tym założeniu

gdy świeci Słońce,

jest ciepło

i się jest najedzonym.

Gdy jest zimno,

pada deszcz,

jest się głodnym

i chronicznie coś w organizmie doskwiera

wtedy wszystkie Mądrości można pozamiatać do kąta.

Gdy przychodzi się po pracy zmęczonym do domu ,

boli głowa a sąsiad puszcza za ścianą głośną muzykę

że aż drżą szklanki w szafach

i żadne wcześniejsze rozmowy nie pomagały

to po prostu trzeba wyciągnąć z szafy zbroję ,

wyczyścić miecz

/ lub inne uzbrojenie - atrybut jakie ma się po tamtej stronie /

i trzeba iść na wojnę.

Konieczność zmusza by się spotkać TAM z WROGIEM

na wymianę Argumentów niekoniecznie słownych.

Należy pamiętać ze nie można zabrać na taką Wyprawę niepohamowanej Nienawiści –

jedynie konkretne uzasadnione Argumenty ,

Intencje Sprawiedliwości

i Emocje Intencji

i Determinacje zakończenia sprawy.

Najważniejsze jest Trwanie w postanowieniu

które zaczyna otwierać nowe Energie Oddziaływania,

spotykamy się w cofającym się Czasie w różnych Reinkarnacjach

aż uzyska się cofnięcie w CZASIE do Pra Przyczyny powstania Zatargu.

I przyszła TA CHWILA ,

która kiedyś TAM z małej Iskierki spowodowała Wielki Wybuch Zatargu

Nikt nie Pamięta

- O co ten Zatarg ?

Kto pierwszy zaczął ?

Trudno ocenić ile razy i jak długo trwał ten Zatarg

w Wirach Reinkarnacji ciągłej Ewolucji.

Cofający się CZAS ciągle zmieniał ubiory i Twarze

chociaż ciągle oddziaływała jedna ta sama Energia Zatargu

Dopiero gdy TAM się dotrze gdzie NIE MA CZASU

i stanie się Twarzą w Twarz z Przeciwnikiem przed dokonaniem pierwszego Uderzenia Mieczem,

kiedy odczuje się jak dawno to było,

może setki a może tysiące lat temu przez starzejące się w sobie Reinkarnacje

przychodzi ZROZUMIENIE.

PRAWDA jest taka że NIE MA ani Zwycięzców ani Przegranych.

i ...

trzymam opuszczony Miecz,

zbroje świecą się jak lustra,

Wiem że ten Zatarg, trzeba zakończyć TAM zanim się zaczął

bo MAM już ZROZUMIENIE.

Bo Tu nie ma .... ani Zwycięzców ani Przegranych

i ...

Miecz wbiłem w ziemie przed moimi nogami

i obie ręce mam na nim oparte.

Daje do zrozumienie że

mimo że ON – Przeciwnik ma podniesiony Miecz

JA nie będę Walczył.

Czy zginąłem ???

Właściwie to już jest to nieważne,

najważniejsze jest to

że JA jestem już WOLNY

CZAS TAM ZAPĘTLIŁEM

by On zadając mi Śmierć Mieczem

doświadczył Zrozumienia w którymś Doświadczeniu Reinkarnacji,

może z dzisiejszego dnia TUTAJ

i też opuścił swój Miecz

choć tak naprawdę to się to NIE STANIE.

Czy mu przebaczyłem ???

Uważam ze to jest źle zadane Pytanie

Najważniejsze jest w tym wszystkim ZROZUMIENIE

i suma wszystkich Doświadczeń tego Zatargu we wszystkich spotkaniach Reinkarnacji.

Tak jak ZROZUMIENIE zależności KAT i KATOWANY

ZAPĘTLONY CZAS

zawsze zawraca w pętli

gdy Miecz Przeciwnika jest kilka milimetrów przed moim ciałem.

A JA CZEKAM

W końcu przyjdzie ta chwila

w której Przeciwnik zrozumie że TO NIE MA SENSU,

oślepi go ZROZUMIENIE

i zaniecha śmiertelnego uderzenia

ale będzie już za późno.

Miecz za szybko i za blisko będzie mnie by go Zatrzymać !!!

Wtedy uwolnię Pętle Czasu

ale nim mnie przeszyje metal

Oboje rozpuścimy się tworząc MGŁĘ

którą Wiatr rozwieje ze Wzgórza.

***

Gdy nauczysz się latać Świadomością

może dolecisz do tego Wzgórza

gdzie jeden Miecz jest w wbity w ziemię

a drugi leży obok i czekają i kuszą ...

MIECZE nie są ani DOBREM ani ZŁEM, są tylko Atrybutem -ZROZUMIENIEM

***

Może znowu ktoś chwyci za Miecz

i zagra w GRA o nazwie ZROZUMIENIE ZATARGU ?

No cóż, to tylko GRA

"On takiego, to nie widział"

Nie było co gonić, aczkolwiek czlowiek wzial i sie rozpedzil.
Sukces ma wielu ojców - wiec Piku pragne bardzo podziekowac za to, ze pisales w tym temacie.

To bylo w czasie mojego ogromnego chorowania, kiedy wydawalo mi sie, ze wychodze juz na prosta, dostawalam nastepne baty. staralam sie byc czasami twarda, czego wymaga i wymagalo moje srodowisko. nie lubie byc twarda i dzielna, bo to takie wymuszone na mnie zawsze bylo. uwielbiam walczyc, dążyć do celu, ale twardą byc to tak, jakby zrzucac cycki i sie nie dawac. zawsze moja twardosc konczyla sie na wyplakaniu na czyims ramieniu, z glutem na kilometr, chlipalam, ze jestem cienka jak dupa weza.
i bylo tak samo tamtej nocy, tylko, ze w astralu....
spotkalam wujka, ktorego jako pierwszego wyczulam w dziecinstwie, ze umrze nagle. stal pod wielka katedra, katedra byla tak wielka, ze obawialam sie zgubienia w niej. na otuche, pocieche i z planem oczyszczenia wzielam swoja mame.
stalam na przeciwko wujka, trzymalam go za dlonie i wyzalilam sie za wszystkie czasy, koniuszkiem malego palca czulam przescieradlo na ktorym leze / spie. bylo gesto od energii mnie otaczajacych, im wiecej plakalam i czulam w sobie zalu, bolu tym wiecej ciemnych chmur gromadzilo sie nad katedra
- pusc to, jest niepotzrebne, zrobisz burze, po co ci ona? - powiedzial wujek i puscil moje dlonie.
odpuscilam...
wchodzac do katedry myslalam o mamie, jak pomoc, aby bol odszedl... bedac juz w katedrze na ustawionych rowno krzeslach siedzialy inne osoby, jakby Dusze oczekujace na cos.
wyszedl mlody ksiadz, przystojny, ciekawy, otwarty na duchowosc.
podszedl na srodek glownej nawy.
zabrzmialo jak zaproszenie do egzorcyzmu, wszyscy podniesli rece do gory, zaczelam szukac mamy, zauwazylam, ze ja tez trzymam palce w gorze...
- ojjjj
zaprowadzil, myslalam, ze leze na czyms, ale lewitowanie okazalo sie proste w tamtym miejscu, slyszalam czysta wode, zimna i żywą i gdzies w oddali modlitwe po łacinie. z moej glowy zaczely wypadac rzeczy, slyszalam je, jak odbijaja sie od podlogi.
w srodku czulam lekkosc, nie mialam zadnych problemow, zmartwien, moja Dusza dostala masaz, super masaz. bylam wdzieczna.
astral byl spokojny i cichy.
podszedl do mnie i wreczyl mi bialy rozaniec mowiac:
- takiego jeszcze nie widzialem, jest Twoj...
wsunal mi w dlon, poczulam moc - super moc, schowalam do kieszeni, wyszlam, przechodzac przez wielka brame wrocilam do ciala.

rozaniec bialy, ze srebrnym kamieniem.

no i szukalam sigila wszedzie,
jestem egzorcysta, potrafie pracowac z energiami, uwielbiam to robic, nie sprawia i sprawialo mi to zadnego zmeczenia. w ciaz bylo obok mnei i przymnie, a sigil tez.

pozdrawiam
za mgla