www.polana.fora.pl

witam,
zadzialalo do rana, ale:
do 14:00 wypalilam 4, a nie 15 i nie spie od 7:00
to juz sukces!
umysl to nygus i tyle!

Tak trzymaj !

Saro, bardzo pięknie to wszystko opisałaś, wcale nie za długo.
Ja palę kilkanaście lat, nie bardzo dużo, paczka na dzień to mój rekord. Czasem robiłam kilkumiesięczne czy kilkutygodniowe przerwy. Ogólnie to źle się czuję przez papierosy i uzależnienie ma chyba wymiar głównie psychiczny.
Gdy dowiedziałam się o chorobie Mamy, zaczęłam palić sporo, potem Mama odeszła i wtedy to poszło... Paliłam i paliłam. Znajomi, przyjaciele w większości nie palą, więc czułam się napiętnowana i paliłam dalej.. Paliłam nawet w szpitalu przed operacją i po niej.
Latem 2010 była kolejna operacja, wbrew temu nastąpił lepszy okres w moim życiu, poczułam się ok, papierosy zaczęły mi mniej smakować. Jesienią przyszły poważne zmartwienia i znów fajki w ruch..
Jednak w lutym po kolejnej chorobie coś we mnie się przestawiło tak na całego... Znienawidziłam papierosy!! Nie mogłam znieść ich zapachu, nie tolerowałam palenia obok mnie, raz spróbowałam zapalić i w połowie musiałam zgasić, po prostu mnie odrzucało! Byłam wyczulona na dym w najmniejszym stężeniu. Stało się to "samo", nie robiłam żadnych starań.
Mój J palił sporo, wtedy zaczęłam go zachęcać, żeby przestał, że to szkodzi, nie pomaga... Oczywiście, na nic.
I przyszedł maj, kiedy J umarł J. To był 16 maja. Wśród rzeczy, które po nim zostały, był jeden papieros - dlaczego go nie spalił, nie zabrał? Papierosy były dla niego skarbem...
Pierwsze, co zrobiłam, jak się przekonałam, co się stało, to spaliłam tego papierosa i poszłam do sklepu po paczkę.
Od tej pory stale palę, dużo, źle się czuję, mdli mnie, słabnę i palę.
Daję sobie jeszcze trochę czasu, bo wychodzę z założenia, że musi nadejść ten czas, kiedy pożegnam to dziadostwo, jednak to musi być impuls, jakaś energia, na razie mi tego brak... Nie jestem chyba gotowa.
A może w jakiś sposób czuję więź z J, paląc w ogródku, jak on to robił.
Moja Mama też paliła, bardzo, bardzo dużo.

strasznie mnie tu mało jak na mój temacik Very Happy

wczoraj wieczorem gadzina zaczęła mnie dusić - każdy rzucający zna chyba to uczucie, kiedy ma się wrażenie, że coś ściska nas za płuca, czy też siedzi na plecach .. beznadzieja...
Dusił mnie "cosiek" - czarne, przypominające gremlina stworzenie które wbijało we mnie pazury. Na cośka podziałał miecz (zielony) który najpierw odciął go ode mnie, potem wypalał powbijane w moje plecy pazury. Ze trzy razy się od "cosia" odcinałam, ale pomogło. Tylko nie pytajcie czemu miecz był zielony - kolory którymi się kuruję są różne i nigdy nie wybieram ich na siłę bo wtedy nic nie działa.

Buziaki Smile

Zieleń to kolor uzdrawiania, a także czakry serca

a mnie, mimo emocji udaje się nie palić..
nie pamiętam już nawet który dzień

ale żebym się z tego powodu jakoś specjalnie cieszyła, to nie powiem..
nijakowo

Szkoda, że nie potrafisz się cieszyć. Należy się cieszyc z każdego sukcesu bez wz gledu na jego wielkość. Niepalenie jest niewątpliwie Twoim sukcesem. Jezeli Ty się nie cieszysz z tego, to ja sie ciesze, że nie palisz. Very Happy

I po 10 dniach bez .. znowu wieczór "z" ...

kurcze.. Bóg mnie zadziwia..
dziś myślałam, jak to się stało , że paliłam jak smok i rzuciłam z dnia na dzień.. wcale tego nie chcąc..

okazuje się, że J nie toleruje palenia Razz

cud, kolejny cud Smile

czego i Tobie, całym sercem życzę Smile

Ja nie potrafię zrozumieć tego uzależnia. Paliłam około dwóch lat i to bardzo namiętnie i nic. Z dnia na dzień przestałam. Nie ciągnęło mnie do tego wcale. Chyba jestem niepodatna Razz

. Ale mam nadzieję, że wszystkim uda się rzucić, trzeba ze sobą walczyć aż w końcu się uda. Nie poddawać się, zacisnąć pięści. Wiem, wiem, łatwo się pisze.