www.polana.fora.pl

Są święta, mówią że to czas wyjątkowej radości i nadziei. A mimo to od soboty czuje w sobie "nic". Nie ma we mnie smutku ani radości ani wielkiej miłości ani malej zazdrości. Jest pustka, momentami jakby irytacja.

Nawet nie mam jakiejś wielkiej ochoty na spotkanie z chłopakiem (choć darze go dużym uczuciem)

Przez ostatnie kilka miesięcy uśmiech nie schodził mi z buzi a optymizm w działano dawał mi siłę na każdy kolejny dzień.
Dziś czuje jakbym przygasła na chwile. Usiadła w koncie by odetchnąć od świata.
Obserwuje się bacznie bo może coś jest na rzeczy. a może w ten sposób witam wiosnę, spokojem i wyciszeniem ducha i rozumu Smile

pozdrawiam Berka

Ja miałam wczoraj taki dzień.
Wyszłam z kina i poczułam ze muszę,chcę pójść do kościoła.Potrzebowałam wyciszenia i chciałam pogadać z Bogiem. Weszłam do pierwszego lepszego kościoła,ale był pełen ludzi bo za pare minut miała być chyba msza.
Pomodliłam sie chwilkę i wyszłam,ale do wieczora byłam jakaś nieobecna,wyciszona,bardzo spokojna Smile

Też tak mam często, że nie wiem za przeproszeniem, gdzie mam głowę, a gdzie d..., w duszy czuję jakiś chaos, nie można tego wszystkiego pozbierać w całość, a gdy się próbuje, wszystko wydaje się takie płytkie i beznadziejne, a łzy same zaczynają płynąć.
Ewa ma rację,mi się wydaje że w ten sposób dusza domaga się Boga, bo gdy u mnie nie pomagają wyjścia ze znajomymi i ulubione płyty, też mam silne parcie, żeby iść się pomodlić, też msza i pełen kościół działają na mnie odstręczająco. Boga szukam w ciszy. Czasami też właśnie czuję się taka wyczerpana z energii w tym momencie,jakbym wzięła jakieś tabletki na uspokojenie.

Dzięki dziewczyny (i chłopaki) za słowa wsparcia. Macie racje. W takich momentach dusza domaga się chwili dla Siebie. Ja do kościoła nie chodzę, staram się wtedy usiąść w zazen i zapomnieć się w oddechu, czasem jednak trudno jest poskromić umysł. To takie naturalne że towarzyszy nam radość ale i również smutek

I jak tam Kruszyno,
na Twojej Gorze co Samotnosc sie nazywa?